Σφηνισκίδες, πιγκουίνοι (Spheniscidae) 
Οι Σφηνισκίδες ή πιγκουίνοι είναι υδρόβια θαλάσσια πτηνά του νότιου ημισφαιρίου που συγκροτούν την τάξη απτηνοδυτόμορφα, έχουν ιδιόμορφη εμφάνιση, είναι ανίκανα να πετάξουν, έχουν ογκώδες, μονοκόμματο σώμα, μικρό κεφάλι με κοντό λαιμό, ατροφικές φτερούγες και χαρακτηριστικό ασπρόμαυρο χρωματισμό, αναπαράγονται στην Ανταρκτική, τη Νότια Αμερική, τη Νότια Αφρική και την Αυστραλία γεννώντας 1 ή 2 αβγά που επωάζουν και οι δύο γονείς εναλλάξ επί έναν μήνα. οι πιγκουίνοι διαφέρουν ουσιαστικά από όλα τα άλλα πουλιά, λόγω ανατομικών ιδιοτυπιών και συνηθειών.
Τα κάτω άκρα, που βρίσκονται πολύ προς τα πίσω, τους επιτρέπουν να στέκονται σε όρθια στάση. Έχουν τέσσερα δάχτυλα, τρία από τα οποία, ιδιαίτερα ισχυρά, συνδέονται με μια μεμβράνη. Τα άνω άκρα, μακριά, επίπεδα και χωρίς κωπαία πτερύγια, έχουν σχήμα δρεπανοειδούς παλέτας κι είναι καταλληλότατα για την κολύμβηση.
Η κοντή ουρά, που συγκρατεί σημαντικό μέρος του βάρους του σώματος, αντί κωπαίου πτερυγίου είναι προικισμένη με μια δέσμη από κεράτινους ραβδίσκους, που είναι σχεδόν γυμνοί από πούπουλα.
Ο μανδύας τους, που έχει λεπιδωτή εμφάνιση, αποτελείται από κοντά φτερά, με επίπεδο κόκαλο, τοποθετημένα το ένα επάνω στο άλλο σαν κεραμίδια.
Μια τελευταία διαφορά μεταξύ των πιγκουίνων και των άλλων πουλιών βρίσκεται στα οστά, που δεν είναι κοίλα και κατά συνέπεια είναι πολύ στερεά. Το κεφάλι των πιγκουίνων είναι σχετικά μικρό και με ράμφος πολύ ισχυρό. Η γλώσσα είναι επενδυμένη με κεράτινα ελάσματα, στραμμένα προς τα πίσω και αιχμηρά.
Τα παράξενα αυτά πουλιά, ταχύτατοι και ανθεκτικοί κολυμβητές, ζουν προπάντων στις θάλασσες και στις ακτές του νοτίου ημισφαιρίου και τρέφονται με ψάρια, μαλάκια και καρκινοειδή.
Την εποχή της αναπαραγωγής, δηλαδή μεταξύ Σεπτεμβρίου και Οκτωβρίου, βγαίνουν στην ξηρά, όπου σχηματίζουν αποικίες οι oποίες περιλαμβάνουν μερικές φορές δεκάδες χιλιάδες άτομα.
Στην άμμο ή στο χιόνι το θηλυκό σκάβει μια μικρή τρύπα, στην οποία γεννά γενικά 1 ή 2 αβγά· η επώαση διαρκεί οχτώ περίπου εβδομάδες στους πιγκουίνους μεγάλων διαστάσεων, ενώ στα μικρότερα είδη είναι συντομότερη· ο νεοσσοί έχουν πυκνό γκρίζο φτέρωμα, που το διατηρούν για μεγάλο διάστημα
Οι περισσότεροι πιγκουΐνοι τρέφονται με γαρίδες, ψάρια, καλαμάρια και άλλες θαλάσσιες μορφές ζωής που ψαρεύουν βουτώντας και κολυμπώντας κάτω από το νερό. Περνούν τη μισή ζωή τους στη θάλασσα και τη μισή στη στεριά.
Οι πιγκουίνοι υποδιαιρούνται σε 6 γένη, που περιλαμβάνουν 17 είδη. Το μέγεθος και η διαφορά βάρους των διαφόρων ειδών είναι σημαντική, όμως η σωματική διάπλαση και το φτέρωμα σε όλα τα είδη της οικογένειας είναι ομοιογενής.
Μερικά από τα πιο διαδεδομένα ή πιο χαρακτηριστικά είναι:
ο Απτηνοδύτης ο παταγονικός (aptenodytes patagonica), έχει μέγιστο ύψος ένα μ. και νηκτικές μεμβράνες ενός μήκους 35 περίπου εκ.· η περιοχή που ζει εκτείνεται από την Παταγονία μέχρι τη δυτική Ανταρκτική, περιλαμβανόμενων και των νησιών Φόκλαντ, της Νότιας Γεωργίας και μικρότερων νησιών.
Ο Πυγοσκελής ο παπουανός (pygoscelis papua), ύψους 70 περίπου εκ., ζει προπάντων στις νήσους Φόκλαντ, στις νότιες Ορκάδες και στη Νότια Γεωργία.
Ο Ευδύπτης ο χρυσόλοφος (Eudyptes chrysolophus) οφείλει το όνομά του σε δύο φούντες από κίτρινα φτερά που στολίζουν τα πλάγια της κεφαλής του, πάνω από τις κόγχες των ματιών· δεν υπερβαίνει σε ύψος το μισό μέτρο και δεν είναι πολύ διαδεδομένος· κατά το χειμώνα μεταναστεύει προς τα Β φτάνοντας ως τις ακτές της Αργεντινής.
Ο γαλάζιος πιγκουίνος (euduptula minor) είναι το πιο μικρόσωμο είδος, έχει ύψος περίπου 40 εκατοστά και ζυγίζει 1 κιλό, το κοινό του όνομα οφείλεται στο γκρίζο χρώμα του μανδύα του στη ράχη και στο κεφάλι· φωλιάζει στις ακτές της Νέας Ζηλανδίας, της Αυστραλίας και της Τασμανίας.
Ο Σφηνίσκος ο επαίτης (spheniscus mendiculus), αντίθετα με τους άλλους, που φωλιάζουν στις ψυχρές ή εύκρατες ζώνες, φωλιάζει στις ακτές των νησιών Γκαλαπάγκος· το μήκος του ξεπερνά κατά 10 περίπου εκ. το μήκος του προηγούμενου είδους.
Οι Σφηνισκίδες υποδιαιρούνται στα παρακάτω 6 γένη:
Απτηνοδύτης (Aptenodytes)
στο γένος ανήκουν τα δύο μεγαλύτερα είδη, ο Αυτοκρατορικός πιγκουίνος (Aptenodytes patagonicus) και ο Απτηνοδύτης του Φόρστερ (Aptenodytes forsteri). Έχουν μακρύ, λεπτό και ελαφρώς κυρτό ράμφος και ένα χαρακτηριστικό πορτοκαλί μπάλωμα στο λαιμό. Δεν φτιάχνουν φωλιές, το μοναδικό αυγό εκκολάπτεται με τα πόδια.
Πυγοσκελίς (Pygoscelis)
Στο γένος Πυγοσκελίς ανήκουν τα είδη Pygoscelis papua, Pygoscelis adeliae και Pygoscelis antarctica, Ολα τα είδη έχουν ασπρόμαυρο φτέρωμα και ζούν σε μεγάλες αποικίες. Το είδος Pygoscelis antarctica έχει τη μεγαλύτερη αποικία πιγκουίνων με περίπου πέντε εκατομμύρια ζευγάρια στο Deception Island.
Σφηνίσκος (Spheniscus)
Το γένος Σφηνίσκος έχει 4 ομοιόμορφα μεταξύ τους είδη, Spheniscus magellanicus, Spheniscus humboldti, Spheniscus mendiculus και Spheniscus demersus. Και τα τέσσερα είδη διακρίνονται από μία μαύρη ρίγα στο στήθος, ένα χαρακτηριστικό ασπρόμαυρο κεφάλι και γυμνό δέρμα στο κεφάλι.
Ευδύπτης (Eudyptes)
Το γένος Ευδύπτης έχει την μεγαλύτερη βιοποικιλότητα. Τα είδη είναι αρκετά διαφορετικά και χαρακτηρίζονται από τα κίτρινο - πορτοκαλί φτερά στο κεφάλι. Ζουν κυρίως στα ύδατα γύρω από τη Νέα Ζηλανδία, οι αποικίες τους χρησιμοποιούνται μόνο κατά τη διάρκεια της αναπαραγωγικής περιόδου. Αν και όλα τα είδη γεννούν πάντα δύο αυγά, μόνο ο ένας νεοσσός κατορθώνει να επιβιώσει.
Μεγαδύπτης (Megadyptes)
είναι μονοτυπικό γένος, έχει μόνο ένα είδος, το Megadyptes antipodes, το οποίο συναντάται στη νότια Νέα Ζηλανδία. Εχει κιτρινωπό φτέρωμα που δείχνει στενή σχέση με το παραπάνω γένος Ευδύπτης (Eudyptes).
Ευδύπτουλα (Eudyptula)
Επίσης το γένος Ευδύπτουλα είναι και αυτό μονοτυπικό, με ένα είδος το Eudyptula minor, είναι από τα μικρότερα είδη πιγκουίνων και συναντούνται στα ύδατα της Αυστραλίας και της Νέας Ζηλανδίας.
Οι Σφηνισκίδες ή πιγκουίνοι είναι υδρόβια θαλάσσια πτηνά του νότιου ημισφαιρίου που συγκροτούν την τάξη απτηνοδυτόμορφα, έχουν ιδιόμορφη εμφάνιση, είναι ανίκανα να πετάξουν, έχουν ογκώδες, μονοκόμματο σώμα, μικρό κεφάλι με κοντό λαιμό, ατροφικές φτερούγες και χαρακτηριστικό ασπρόμαυρο χρωματισμό, αναπαράγονται στην Ανταρκτική, τη Νότια Αμερική, τη Νότια Αφρική και την Αυστραλία γεννώντας 1 ή 2 αβγά που επωάζουν και οι δύο γονείς εναλλάξ επί έναν μήνα. οι πιγκουίνοι διαφέρουν ουσιαστικά από όλα τα άλλα πουλιά, λόγω ανατομικών ιδιοτυπιών και συνηθειών.
Τα κάτω άκρα, που βρίσκονται πολύ προς τα πίσω, τους επιτρέπουν να στέκονται σε όρθια στάση. Έχουν τέσσερα δάχτυλα, τρία από τα οποία, ιδιαίτερα ισχυρά, συνδέονται με μια μεμβράνη. Τα άνω άκρα, μακριά, επίπεδα και χωρίς κωπαία πτερύγια, έχουν σχήμα δρεπανοειδούς παλέτας κι είναι καταλληλότατα για την κολύμβηση.
Η κοντή ουρά, που συγκρατεί σημαντικό μέρος του βάρους του σώματος, αντί κωπαίου πτερυγίου είναι προικισμένη με μια δέσμη από κεράτινους ραβδίσκους, που είναι σχεδόν γυμνοί από πούπουλα.
Ο μανδύας τους, που έχει λεπιδωτή εμφάνιση, αποτελείται από κοντά φτερά, με επίπεδο κόκαλο, τοποθετημένα το ένα επάνω στο άλλο σαν κεραμίδια.
Μια τελευταία διαφορά μεταξύ των πιγκουίνων και των άλλων πουλιών βρίσκεται στα οστά, που δεν είναι κοίλα και κατά συνέπεια είναι πολύ στερεά. Το κεφάλι των πιγκουίνων είναι σχετικά μικρό και με ράμφος πολύ ισχυρό. Η γλώσσα είναι επενδυμένη με κεράτινα ελάσματα, στραμμένα προς τα πίσω και αιχμηρά.
Τα παράξενα αυτά πουλιά, ταχύτατοι και ανθεκτικοί κολυμβητές, ζουν προπάντων στις θάλασσες και στις ακτές του νοτίου ημισφαιρίου και τρέφονται με ψάρια, μαλάκια και καρκινοειδή.
Την εποχή της αναπαραγωγής, δηλαδή μεταξύ Σεπτεμβρίου και Οκτωβρίου, βγαίνουν στην ξηρά, όπου σχηματίζουν αποικίες οι oποίες περιλαμβάνουν μερικές φορές δεκάδες χιλιάδες άτομα.
Στην άμμο ή στο χιόνι το θηλυκό σκάβει μια μικρή τρύπα, στην οποία γεννά γενικά 1 ή 2 αβγά· η επώαση διαρκεί οχτώ περίπου εβδομάδες στους πιγκουίνους μεγάλων διαστάσεων, ενώ στα μικρότερα είδη είναι συντομότερη· ο νεοσσοί έχουν πυκνό γκρίζο φτέρωμα, που το διατηρούν για μεγάλο διάστημα
Οι περισσότεροι πιγκουΐνοι τρέφονται με γαρίδες, ψάρια, καλαμάρια και άλλες θαλάσσιες μορφές ζωής που ψαρεύουν βουτώντας και κολυμπώντας κάτω από το νερό. Περνούν τη μισή ζωή τους στη θάλασσα και τη μισή στη στεριά.
Οι πιγκουίνοι υποδιαιρούνται σε 6 γένη, που περιλαμβάνουν 17 είδη. Το μέγεθος και η διαφορά βάρους των διαφόρων ειδών είναι σημαντική, όμως η σωματική διάπλαση και το φτέρωμα σε όλα τα είδη της οικογένειας είναι ομοιογενής.
Μερικά από τα πιο διαδεδομένα ή πιο χαρακτηριστικά είναι:
ο Απτηνοδύτης ο παταγονικός (aptenodytes patagonica), έχει μέγιστο ύψος ένα μ. και νηκτικές μεμβράνες ενός μήκους 35 περίπου εκ.· η περιοχή που ζει εκτείνεται από την Παταγονία μέχρι τη δυτική Ανταρκτική, περιλαμβανόμενων και των νησιών Φόκλαντ, της Νότιας Γεωργίας και μικρότερων νησιών.
Ο Πυγοσκελής ο παπουανός (pygoscelis papua), ύψους 70 περίπου εκ., ζει προπάντων στις νήσους Φόκλαντ, στις νότιες Ορκάδες και στη Νότια Γεωργία.
Ο Ευδύπτης ο χρυσόλοφος (Eudyptes chrysolophus) οφείλει το όνομά του σε δύο φούντες από κίτρινα φτερά που στολίζουν τα πλάγια της κεφαλής του, πάνω από τις κόγχες των ματιών· δεν υπερβαίνει σε ύψος το μισό μέτρο και δεν είναι πολύ διαδεδομένος· κατά το χειμώνα μεταναστεύει προς τα Β φτάνοντας ως τις ακτές της Αργεντινής.
Ο γαλάζιος πιγκουίνος (euduptula minor) είναι το πιο μικρόσωμο είδος, έχει ύψος περίπου 40 εκατοστά και ζυγίζει 1 κιλό, το κοινό του όνομα οφείλεται στο γκρίζο χρώμα του μανδύα του στη ράχη και στο κεφάλι· φωλιάζει στις ακτές της Νέας Ζηλανδίας, της Αυστραλίας και της Τασμανίας.
Ο Σφηνίσκος ο επαίτης (spheniscus mendiculus), αντίθετα με τους άλλους, που φωλιάζουν στις ψυχρές ή εύκρατες ζώνες, φωλιάζει στις ακτές των νησιών Γκαλαπάγκος· το μήκος του ξεπερνά κατά 10 περίπου εκ. το μήκος του προηγούμενου είδους.
Οι Σφηνισκίδες υποδιαιρούνται στα παρακάτω 6 γένη:
Απτηνοδύτης (Aptenodytes)στο γένος ανήκουν τα δύο μεγαλύτερα είδη, ο Αυτοκρατορικός πιγκουίνος (Aptenodytes patagonicus) και ο Απτηνοδύτης του Φόρστερ (Aptenodytes forsteri). Έχουν μακρύ, λεπτό και ελαφρώς κυρτό ράμφος και ένα χαρακτηριστικό πορτοκαλί μπάλωμα στο λαιμό. Δεν φτιάχνουν φωλιές, το μοναδικό αυγό εκκολάπτεται με τα πόδια.
Πυγοσκελίς (Pygoscelis)Στο γένος Πυγοσκελίς ανήκουν τα είδη Pygoscelis papua, Pygoscelis adeliae και Pygoscelis antarctica, Ολα τα είδη έχουν ασπρόμαυρο φτέρωμα και ζούν σε μεγάλες αποικίες. Το είδος Pygoscelis antarctica έχει τη μεγαλύτερη αποικία πιγκουίνων με περίπου πέντε εκατομμύρια ζευγάρια στο Deception Island.
Σφηνίσκος (Spheniscus)Το γένος Σφηνίσκος έχει 4 ομοιόμορφα μεταξύ τους είδη, Spheniscus magellanicus, Spheniscus humboldti, Spheniscus mendiculus και Spheniscus demersus. Και τα τέσσερα είδη διακρίνονται από μία μαύρη ρίγα στο στήθος, ένα χαρακτηριστικό ασπρόμαυρο κεφάλι και γυμνό δέρμα στο κεφάλι.
Ευδύπτης (Eudyptes)Το γένος Ευδύπτης έχει την μεγαλύτερη βιοποικιλότητα. Τα είδη είναι αρκετά διαφορετικά και χαρακτηρίζονται από τα κίτρινο - πορτοκαλί φτερά στο κεφάλι. Ζουν κυρίως στα ύδατα γύρω από τη Νέα Ζηλανδία, οι αποικίες τους χρησιμοποιούνται μόνο κατά τη διάρκεια της αναπαραγωγικής περιόδου. Αν και όλα τα είδη γεννούν πάντα δύο αυγά, μόνο ο ένας νεοσσός κατορθώνει να επιβιώσει.
Μεγαδύπτης (Megadyptes)είναι μονοτυπικό γένος, έχει μόνο ένα είδος, το Megadyptes antipodes, το οποίο συναντάται στη νότια Νέα Ζηλανδία. Εχει κιτρινωπό φτέρωμα που δείχνει στενή σχέση με το παραπάνω γένος Ευδύπτης (Eudyptes).
Ευδύπτουλα (Eudyptula)Επίσης το γένος Ευδύπτουλα είναι και αυτό μονοτυπικό, με ένα είδος το Eudyptula minor, είναι από τα μικρότερα είδη πιγκουίνων και συναντούνται στα ύδατα της Αυστραλίας και της Νέας Ζηλανδίας.
Ετικέτες:
Θαλλασοπούλια
Ευχαριστούμε που διαβάσατε την ανάρτηση Σφηνισκίδες
