Μπεκατσίνι, σκολοπακίς η κοινή (Gallinago gallinago) 
Μικρό (25-27 εκ.) παρυδάτιο που συχνάζει σε βάλτους και υγρά λιβάδια. Αναπαράγεται σε όλο σχεδόν το βόρειο ημισφαίριο αλλά βορειότερα από τη χώρα μας. Στην Ελλάδα βρίσκουμε το Μπεκατσίνι μόνο να ξεχειμωνιάζει και να περνά κατά τη μετανάστευση από και προς την Αφρική. Διαθέτει, αναλογικά το μακρύτερο ράμφος από κάθε άλλο πουλί στην Ελλάδα, μήκους τουλάχιστον 6,5 εκατοστών! Το χρώμα του ράμφους είναι γκριζοπράσινο, όπως και τα πόδια. Το σώμα του Μπεκατσινιού είναι βασικά καστανόχρωμο, κρυπτικά χρωματισμένο, εκτός από την άσπρη κοιλιά. Τρέφεται με υδρόβια ασπόνδυλα, θαμμένα στη λάσπη, τα οποία ανακαλύπτει χάρη στο ράμφος του, που είναι εφοδιασμένο με ευαίσθητα νεύρα.
Χαραδριόμορφα | Σκολοπακίδες
Σχηματίζει συνήθως αραιά κοπάδια. Δεν αποφασίζει να πετάξει παρά μόνο όταν ο κίνδυνος πλησιάσει πολύ κοντά. Τότε σηκώνεται αιφνιδιαστικά και με θόρυβο, διαγράφοντας τεθλασμένη γραμμή στον αέρα με το γρήγορο φτεροκόπημα του.
Στο ξεπέταγμα του το Μπεκατσίνι αφήνει μια βραχνή κραυγή, που θυμίζει τον ήχο της λίμας. Το τραγούδι του είναι ένα μονότονο και ρυθμικό «τικε, τικε, τικε», που επαναλαμβάνεται όπως οι χτύποι του ρολογιού. Κατά τόπους έχει συνήθειες νυκτόβιου.
Ενδιαφέρον παρουσιάζει η πτήση επίδειξης του αρσενικού προς το θηλυκό Μπεκατσίνι, που όμως δεν μπορούμε να παρατηρήσουμε στη χώρα μας. Τα δύο ακραία πούπουλα της ουράς του, δονούμενα από τον αέρα, παράγουν έναν τυμπανιστό ήχο κατά τη διάρκεια της αργής αυτής πτήσης.
Στα μέρη που φωλιάζει, το Μπεκατσίνι γεννά συνήθως 4 λαδοπράσινα αβγά με πολλά σκούρα καφετιά στίγματα. Κλωσσάει μόνο το θηλυκό για 18-20 μέρες αλλά τη φροντίδα των νεοσσών, που θα πετάξουν μόλις συμπληρώσουν 19-20 μέρες ζωής, επωμίζονται και οι δύο γονείς.
Μεταναστεύσεις: Η αποδημητική κίνηση αρχίζει από το δεύτερο 156ήμερο του Ιούλη στην κεντρική Ευρώπη. Αντιστοιχεί στο "πέρασμα της Αγίας Μαγδαληνής". Τα πρώτα πουλιά παρατηρούνται κατά τον Απρίλη, κατά τη διάρκεια του "περάσματος της Παρθένου" και φτάνουν στο σημείο κορύφωσης το Νοέμβρη, που ονομάζεται "πέρασμα της Αγίας Αικατερίνης".
Σημαντικές πτήσεις μπορεί να εμφανιστούν και μέσα στην καρδιά του χειμώνα, από πουλιά που φτάνουν απ' τις βόρειες ζώνες κυνηγημένα απ' το κρύο. Άλλες περιοχές διαχείμασης των μπεκατσινιών είναι η Μεγάλη Βρετανία κι η Ιρλανδία, η Ιβηρική χερσόνησος, η Βόρεια Αφρική (Μαρόκο, Αλγερία).
Ένα μεγάλο μέρος πουλιών φτάνει στη Μαύρη Αφρική (Τσαντ, Σενεγάλη). Τα πουλιά ξαναπερνούν απ' το τέλος Φλεβάρη ως τον Απρίλη,
Μια απ' τις πιο εκπληκτικές πλευρές συμπεριφοράς του μπεκατσινιού, πολύ γνωστή στους κυνηγούς, είναι η ξαφνική πτήση του σε ζιγκ-ζάγκ, που συνοδεύεται με μια βραχνή κραυγή η οποία σημαίνει πανικό σ' όλα τ' άλλα πουλιά που είναι σκορπισμένα τριγύρω.
Το μπεκατσίνι είναι συνήθως μοναχικό πουλί, παρ' όλο που μερικά μικρά κοπάδια παρατηρούνται ταχτικά κατά την αποδημητική περίοδο σε τοποθεσίες που εκτιμά ιδιαίτερα το πουλί.
Το μπεκατστίνι των βάλτων παρατηρείται σε όλη την Ευρώπη.
Οι απειλές κατά του είδους: Το μπεκατσίνι υποφέρει κυρίως από τις προσβολές που έχει υποστεί το περιβάλλον. Η αποξήρανση των βάλτων ή η διευθέτησή τους με σκοπό την εντατική αγροτική καλλιέργεια, η αναδάσωση των παράκτιων περιοχών και των υγρών ζωνών η αποξήρανση χωραφιών που πλημμυρίζουν για την ανάπτυξη της κτηνοτροφίας, μειώνουν μέρα με τη μέρα την ικανότητα υποδοχής των περιοχών μας,Οι κλιματολογικές συνθήκες: το πολύ δυνατό κρύο προκαλούν το Θάνατο πολλών πουλιών που τα αιφνιδιάζει η παγωνιά κατά τη διάρκεια των αποδημητικών τους μετακινήσεων, ή στις περιοχές όπου ξεχειμωνιάζουν.
Εδώ και μερικά χρόνια γνωρίσαμε πολλούς σκληρούς χειμώνες όπου ολόκληροι βάλτοι όπως αυτοί της Καμάργκ πάγωσαν.
Πολλά πεινασμένα μπεκατσίνια, υπέκυψαν ύστερα απ' αυτά τα αλλεπάλληλα κύματα ψύχους, μαζί μ' άλλα υδρόβια πουλιά, Οι πολλές βροχές την άνοιξη είναι μοιραίες για τα μικρά πουλιά: πραγματικά πλημμυρισμένες εκτάσεις στερούν τα μικρά από τα σκουλήκια που είναι η βασική τροφή τους.
Σύμφωνα με μελέτες που έγιναν ύστερα από μαρκαρίσματα, το 30-50% του πληθυσμού των μπεκατσινιώνεξαφανίζονται κάδε χρόνο, θύματα της κυνηγετικής πίεσης που ασκείται προπάντων σε περιοχές διαχείμασης όπου αφθονούν (Μαρόκο, Ιρλανδία).
Τα αρπακτικά καταστρέφουν περίπου το 20-30% των μικρών πουλιών, Οι βασικοί υπεύθυνοι είναι η μαυροκουρούνα, το γεράκι των βάλτων, η αλεπού, ο αρουραίος. Υπολογίζεται ότι μόνο 2 στα 8 μικρά φτάνουν στην ενηλικίωση.
Μικρό (25-27 εκ.) παρυδάτιο που συχνάζει σε βάλτους και υγρά λιβάδια. Αναπαράγεται σε όλο σχεδόν το βόρειο ημισφαίριο αλλά βορειότερα από τη χώρα μας. Στην Ελλάδα βρίσκουμε το Μπεκατσίνι μόνο να ξεχειμωνιάζει και να περνά κατά τη μετανάστευση από και προς την Αφρική. Διαθέτει, αναλογικά το μακρύτερο ράμφος από κάθε άλλο πουλί στην Ελλάδα, μήκους τουλάχιστον 6,5 εκατοστών! Το χρώμα του ράμφους είναι γκριζοπράσινο, όπως και τα πόδια. Το σώμα του Μπεκατσινιού είναι βασικά καστανόχρωμο, κρυπτικά χρωματισμένο, εκτός από την άσπρη κοιλιά. Τρέφεται με υδρόβια ασπόνδυλα, θαμμένα στη λάσπη, τα οποία ανακαλύπτει χάρη στο ράμφος του, που είναι εφοδιασμένο με ευαίσθητα νεύρα.
Χαραδριόμορφα | Σκολοπακίδες
Σχηματίζει συνήθως αραιά κοπάδια. Δεν αποφασίζει να πετάξει παρά μόνο όταν ο κίνδυνος πλησιάσει πολύ κοντά. Τότε σηκώνεται αιφνιδιαστικά και με θόρυβο, διαγράφοντας τεθλασμένη γραμμή στον αέρα με το γρήγορο φτεροκόπημα του.
Στο ξεπέταγμα του το Μπεκατσίνι αφήνει μια βραχνή κραυγή, που θυμίζει τον ήχο της λίμας. Το τραγούδι του είναι ένα μονότονο και ρυθμικό «τικε, τικε, τικε», που επαναλαμβάνεται όπως οι χτύποι του ρολογιού. Κατά τόπους έχει συνήθειες νυκτόβιου.
Ενδιαφέρον παρουσιάζει η πτήση επίδειξης του αρσενικού προς το θηλυκό Μπεκατσίνι, που όμως δεν μπορούμε να παρατηρήσουμε στη χώρα μας. Τα δύο ακραία πούπουλα της ουράς του, δονούμενα από τον αέρα, παράγουν έναν τυμπανιστό ήχο κατά τη διάρκεια της αργής αυτής πτήσης.
Στα μέρη που φωλιάζει, το Μπεκατσίνι γεννά συνήθως 4 λαδοπράσινα αβγά με πολλά σκούρα καφετιά στίγματα. Κλωσσάει μόνο το θηλυκό για 18-20 μέρες αλλά τη φροντίδα των νεοσσών, που θα πετάξουν μόλις συμπληρώσουν 19-20 μέρες ζωής, επωμίζονται και οι δύο γονείς.
Μεταναστεύσεις: Η αποδημητική κίνηση αρχίζει από το δεύτερο 156ήμερο του Ιούλη στην κεντρική Ευρώπη. Αντιστοιχεί στο "πέρασμα της Αγίας Μαγδαληνής". Τα πρώτα πουλιά παρατηρούνται κατά τον Απρίλη, κατά τη διάρκεια του "περάσματος της Παρθένου" και φτάνουν στο σημείο κορύφωσης το Νοέμβρη, που ονομάζεται "πέρασμα της Αγίας Αικατερίνης".
Σημαντικές πτήσεις μπορεί να εμφανιστούν και μέσα στην καρδιά του χειμώνα, από πουλιά που φτάνουν απ' τις βόρειες ζώνες κυνηγημένα απ' το κρύο. Άλλες περιοχές διαχείμασης των μπεκατσινιών είναι η Μεγάλη Βρετανία κι η Ιρλανδία, η Ιβηρική χερσόνησος, η Βόρεια Αφρική (Μαρόκο, Αλγερία).
Ένα μεγάλο μέρος πουλιών φτάνει στη Μαύρη Αφρική (Τσαντ, Σενεγάλη). Τα πουλιά ξαναπερνούν απ' το τέλος Φλεβάρη ως τον Απρίλη,
Μια απ' τις πιο εκπληκτικές πλευρές συμπεριφοράς του μπεκατσινιού, πολύ γνωστή στους κυνηγούς, είναι η ξαφνική πτήση του σε ζιγκ-ζάγκ, που συνοδεύεται με μια βραχνή κραυγή η οποία σημαίνει πανικό σ' όλα τ' άλλα πουλιά που είναι σκορπισμένα τριγύρω.
Το μπεκατσίνι είναι συνήθως μοναχικό πουλί, παρ' όλο που μερικά μικρά κοπάδια παρατηρούνται ταχτικά κατά την αποδημητική περίοδο σε τοποθεσίες που εκτιμά ιδιαίτερα το πουλί.
Το μπεκατστίνι των βάλτων παρατηρείται σε όλη την Ευρώπη.
Οι απειλές κατά του είδους: Το μπεκατσίνι υποφέρει κυρίως από τις προσβολές που έχει υποστεί το περιβάλλον. Η αποξήρανση των βάλτων ή η διευθέτησή τους με σκοπό την εντατική αγροτική καλλιέργεια, η αναδάσωση των παράκτιων περιοχών και των υγρών ζωνών η αποξήρανση χωραφιών που πλημμυρίζουν για την ανάπτυξη της κτηνοτροφίας, μειώνουν μέρα με τη μέρα την ικανότητα υποδοχής των περιοχών μας,Οι κλιματολογικές συνθήκες: το πολύ δυνατό κρύο προκαλούν το Θάνατο πολλών πουλιών που τα αιφνιδιάζει η παγωνιά κατά τη διάρκεια των αποδημητικών τους μετακινήσεων, ή στις περιοχές όπου ξεχειμωνιάζουν.
Εδώ και μερικά χρόνια γνωρίσαμε πολλούς σκληρούς χειμώνες όπου ολόκληροι βάλτοι όπως αυτοί της Καμάργκ πάγωσαν.
Πολλά πεινασμένα μπεκατσίνια, υπέκυψαν ύστερα απ' αυτά τα αλλεπάλληλα κύματα ψύχους, μαζί μ' άλλα υδρόβια πουλιά, Οι πολλές βροχές την άνοιξη είναι μοιραίες για τα μικρά πουλιά: πραγματικά πλημμυρισμένες εκτάσεις στερούν τα μικρά από τα σκουλήκια που είναι η βασική τροφή τους.
Σύμφωνα με μελέτες που έγιναν ύστερα από μαρκαρίσματα, το 30-50% του πληθυσμού των μπεκατσινιώνεξαφανίζονται κάδε χρόνο, θύματα της κυνηγετικής πίεσης που ασκείται προπάντων σε περιοχές διαχείμασης όπου αφθονούν (Μαρόκο, Ιρλανδία).
Τα αρπακτικά καταστρέφουν περίπου το 20-30% των μικρών πουλιών, Οι βασικοί υπεύθυνοι είναι η μαυροκουρούνα, το γεράκι των βάλτων, η αλεπού, ο αρουραίος. Υπολογίζεται ότι μόνο 2 στα 8 μικρά φτάνουν στην ενηλικίωση.
Ετικέτες:
Σκολοπακίδες
Ευχαριστούμε που διαβάσατε την ανάρτηση Μπεκατσίνι
