Λεπτόπτιλος, Μαραμπού (Leptoptilos) 
Το Μαραμπού (Marabou) ή Λεπτόπτιλος (Leptoptilos) είναι γένος μεγάλων τροπικών πτηνών που ανήκει στην τάξη πελαργόμορφα (Ciconiiformes) και στην οικογένεια πελαργίδες (Ciconiidae).
Ονομάζεται επίσης βρογχοκηλικός πελαργός, εξαιτίας του αεροφόρου θυλάκου που φέρει στο εμπρόσθιο τμήμα του λαιμού που αποτελεί διεύρυνση του οισοφάγου.
Διαφέρει από τα περισσότερα είδη πελαργού στο ότι πετά με διπλωμένο τον λαιμό προς τα πίσω, όπως ο ερωδιός. Συνώνυμο όνομα του γένους είναι "Cryptociconia" (= «κρυπτοπελαργός»).
Τα δύο φύλα μοιάζουν μεταξύ τους και ενηλικιώνονται σε ηλικία 4 ετών. Είναι κοινωνικά πτηνά που ζουν σε δικές τους αποικίες.
Το μαραμπού γεννά 2 ή 3 αυγά.
Τρώει, κυρίως κουφάρια ζώων· ωστόσο, τρέφεται και με ζωντανά θηράματα, όπως ψάρια, ερπετά και ακρίδες, μικρά τρωκτικά και έντομα, όπως τερμίτες, κάμπιες και ακρίδες, αυγά κροκοδείλου, νεοσσούς κορμοράνου και πελεκάνου, τα οποία αναζητεί στις όχθες ποταμών και βάλτων, ενώ συναντάται και σε κατοικημένες τοποθεσίες όπου ψάχνει τα απορρίμματα για αποσυντεθειμένες οργανικές ουσίες.
Εξαιρετικά αδηφάγο, έξυπνο και εξημερωμένο, το μαραμπού είναι διαδεδομένο στην τροπική Αφρική μεταξύ της έρήμου Σαχάρα και της νότιας Αφρικής. Αναπαράγεται κατά την ξηρή περίοδο, όταν τα επίπεδα του νερού είναι χαμηλά και είναι ευκολότερο να βρει τροφή (βατράχους και ψάρια) για τους νεοσσούς. Στην Ινδία ζει ένα άλλο είδος, το Leptoptilos dubius, που είναι λίγο μεγαλύτερο αλλά όμοιο με το μαραμπού, και το οποίο θεωρείται από μερικούς πληθυσμούς ως ιερό ζώο.
Μολονότι είναι τόσο μεγάλος, αυτός ο πελαργός είναι επιδέξιος ανεμοπόρος. Με άνοιγμα φτερών που ξεπερνάει τα δυόμισι μέτρα, το μαραμπού τα καταφέρνει πολύ καλά με τις πτήσεις. Όταν πετάει, είναι ιδιαίτερα κομψό—το κεφάλι του τραβιέται ελαφρά προς τα πίσω, προς τους ώμους, και τα μακριά του πόδια προεξέχουν πίσω από το σώμα του. Έχει μάθει να χρησιμοποιεί τα θερμά ανοδικά ρεύματα του αέρα και μπορεί να πετάει σε τόσο μεγάλα ύψη ώστε μερικές φορές είναι σχεδόν αόρατο από το έδαφος! Έχουν αναφερθεί περιπτώσεις μαραμπού τα οποία πέταξαν σε ύψος που έφτανε τα 4.000 μέτρα!
Υπάρχουν τρία είδη, που ζουν στην Ινδία, την Αφρική και την Ινδοκίνα.
Κατηγορία: Υδρόβια & Παρυδάτια | Πελαργόμορφα | Πελαργίδαι (Ciconiidae)
1.Λεπτόπτιλος ο βαλαντιοφόρος (Leptoptilos crumeniferus)
Το είδος λεπτόπτιλος ο βαλαντιοφόρος (Leptoptilos crumeniferus), που ζει στη νοτίως της Σαχάρας Αφρική, είναι το κυρίως γνωστό με την κοινή ονομασία μαραμπού, που προέρχεται από την αραβική λέξη μαραμπούτ και οφείλεται στο υποτίθεται συλλογισμένο ύφος και τη σοβαρή στάση του. Η εμφάνισή του θυμίζει μεγάλο ασπρορόδινο πελαργό με μαύρα πόδια και φτερούγες (η αγγλική του ονομασία είναι "marabou stork" = πελαργός μαραμπού) με γυμνό κεφάλι και λαιμό, ενώ κατά τα άλλα μοιάζει πολύ με το ινδικό είδος. Ζυγίζει μέχρι και πάνω από 9 κιλά και έχει άνοιγμα πτερύγων 3,2 μέτρα, το μεγαλύτερο άνοιγμα για χερσαίο πτηνό μαζί με τον Κόνδορα των Άνδεων (Vultur gryphus). Το κεφάλι και ο λαιμός είναι γυμνά. Το φτέρωμα στη ράχη, στα φτερά και στην ουρά είναι σκούρο γκρι με πράσινο ανταύγειες, το κάτω μέρος είναι λευκό. Επίσης χαρακτηριστικό του είδους είναι ο ροζ αεροφόρος θύλακας στο λαιμό. Ανάμεσα στα δύο φύλα δεν υπάρχουν μεγάλες διαφορές. Τα νεαρά είναι πιο καφετιά και με μικρότερο ράμφος.
2.Λεπτόπτιλος ο ιαβανικός (Leptoptilos javanicus)
Το είδος λεπτόπτιλος ο ιαβανικός (Leptoptilos javanicus) είναι μικρότερο σε μέγεθος και δεν φέρει αεροφόρο θύλακα. Το μήκος του κυμαίνεται από 110 έως 120 εκατοστά και το άνοιγμα των φτερών φτάνει έως τα 210 εκατοστά. Το φτέρωμα στο πάνω μέρος του σώματος είναι μαύρο, η κοιλιά και το κάτω μέρος της ουράς είναι λευκά. Το κεφάλι και ο λαιμός είναι άπτερα. Η περιοχή διανομής του είναι από τη νότια Κίνα μέχρι την Ινδία και νότια φτάνει μέχρι τα νησιά Ιάβα (Java). Προτιμά βάλτους, παράκτιους ορυζώνες, αλυκές, λίμνες και πλημμυρισμένες εκτάσεις. Αποφεύγει την ανθρώπινη παρουσία. Τρέφετε κυρίως με ψάρια, αμφίβια, καρκινοειδή, ακρίδες και μικρά τρωκτικά. Σε αντίθεση με τα άλλα δύο είδη Μαραμπούτο σπανίως τρέφετε με ψοφίμια.
3.Λεπτόπτιλος ο διστακτικός (Leptoptilos dubius)
Το είδος λεπτόπτιλος ο διστακτικός (Leptoptilos dubius) ζει από τη βόρεια Ινδία μέχρι τη νήσο Βόρνεο. Το ύψος του φθάνει το 1,5 μέτρο και διαθέτει μεγάλο ράμφος, μαυρόασπρο ως καφετί φτέρωμα και αεροφόρο θύλακα μήκους 40 εκατοστών στη βάση του λαιμού, που χρησιμεύει στην παραγωγή ήχου, καθώς το πουλί είναι άφωνο. Τρέφεται με βατράχους, ψάρια και μικρές σαύρες ή άλλα ερπετά, δεν περιφρονεί όμως και τα πτώματα ή τα σκουπίδια. Φτιάχνει τη φωλιά του σε δένδρα ή ψηλούς βράχους.
Ενώ το νέο σπίτι είναι ακόμη υπό κατασκευή, το αρσενικό μαραμπού αρχίζει τη διαδικασία εξεύρεσης συντρόφου. Αντίθετα με αυτό που συμβαίνει συνήθως με πολλά είδη πουλιών, το αρσενικό περιμένει από το θηλυκό να το πλησιάσει. Αρκετές υποψήφιες σύντροφοι θα παρουσιαστούν με την ελπίδα να κερδίσουν την εύνοια του αρσενικού. Η απόρριψη είναι κάτι το συνηθισμένο. Αλλά η επιμονή ανταμείβεται και τελικά κάποιο θηλυκό θα γίνει αποδεκτό. Κατά την ερωτοτροπία που ακολουθεί, και τα δύο πουλιά, με τους θυλάκους του λαιμού τους πλήρως διογκωμένους, βγάζουν ήχους με σκοπό να φοβίσουν ανεπιθύμητους επισκέπτες. Αυτοί οι ήχοι περιγράφονται σαν μουγκρητά, κλαψουρίσματα και σφυρίγματα—οι μόνοι γνωστοί ήχοι των μαραμπού, εκτός από τον ήχο που παράγουν κατά καιρούς κροταλίζοντας το τεράστιο ράμφος τους. Αναπτύσσεται ένας ισχυρός δεσμός, ο οποίος ενισχύεται μέσω ενός συνηθισμένου χαιρετισμού με «νεύμα» κάθε φορά που ο σύντροφος επιστρέφει στη φωλιά έπειτα από απουσία. Αυτόν το χαιρετισμό τον κάνουν κουνώντας το κεφάλι προς τα πίσω, χαμηλώνοντάς το και στη συνέχεια κροταλίζοντας παρατεταμένα το ράμφος τους.
Το ζευγάρι εργάζεται μαζί για να ολοκληρώσει την κατασκευή της φωλιάς. Και οι δύο επίσης θα βοηθήσουν στην επώαση των αβγών. Μετά την περίοδο επώασης, η οποία διαρκεί έναν μήνα, θα εκκολαφθούν δύο ή τρία κάτασπρα αβγά και θα εμφανιστούν μικρά ροζ πουλάκια με αραιά φτερά τα οποία θα συγκεντρώσουν το ενδιαφέρον και των δύο γονέων. Οι γονείς προσφέρουν εξαίρετη φροντίδα στα νεαρά μαραμπού. Θα ξεκινήσει ένα εντατικό πρόγραμμα διατροφής το οποίο περιλαμβάνει θρεπτικότατες τροφές, όπως ψάρια. Στις βαλτώδεις περιοχές, τις οποίες επισκέπτονται συχνά τα μαραμπού, οι γονείς μπορούν να βρουν πολλούς βατράχους, ένα άλλο συνηθισμένο είδος τροφής για αυτά τα πουλιά. Οι νεοσσοί τρέφονται μαζεύοντας τα κομμάτια τροφής που εξεμούν οι γονείς μέσα στη φωλιά. Η ανάπτυξη των νεαρών πουλιών είναι αργή, και αρχίζουν να επιβιώνουν με τις δικές τους δυνάμεις μόνο αφού φτάσουν στην ηλικία των τεσσάρων μηνών—ηλικία στην οποία και αυτά επίσης μπορούν να πετάξουν μακριά από τη φωλιά.
Μολονότι το μαραμπού συνήθως καταφρονείται επειδή τρέφεται με ψοφίμια, στην πραγματικότητα επιτελεί μια πολύ χρήσιμη υπηρεσία. Τα αρπακτικά ζώα ρυπαίνουν τις αφρικανικές πεδιάδες με απομεινάρια από σαπισμένα πτώματα. Αν αφήνονταν εκεί, αυτά τα πτώματα θα μπορούσαν εύκολα να μεταδώσουν ασθένειες και θα ήταν επικίνδυνα και για τον άνθρωπο και για τα ζώα. Ωστόσο, το μαραμπού κάνει τη χρήσιμη εργασία της αποκομιδής των σκουπιδιών. Μαζί με τους γύπες—επίσης αρπακτικά πουλιά με μεγάλη όρεξη—εποπτεύουν τις πεδιάδες αναζητώντας κάποιο εγκαταλειμμένο κουφάρι. Όταν το εντοπίσουν, τα μαραμπού θα περιμένουν τους πιο επιθετικούς γύπες να ανοίξουν το πτώμα με τα δυνατά κυρτά ράμφη τους. Την κατάλληλη στιγμή, ένα μαραμπού με το μακρύ του ράμφος προτεταμένο σαν χειρουργικό νυστέρι θα ορμήσει με ταχύτητα στο ψοφίμι, θα αρπάξει ένα κομμάτι κρέας και θα απομακρυνθεί λίγο περιμένοντας να του δοθεί άλλη μια ευκαιρία. Όταν οι γύπες φάνε και χορτάσουν, έρχεται η σειρά των μαραμπού να διεκδικήσουν όποια κομμάτια έχουν απομείνει. Τα μαραμπού τρώνε σχεδόν οτιδήποτε μπορούν να καταπιούν, εκτός από τα κόκαλα. Καταβροχθίζουν με ευκολία κομμάτια κρέας που ζυγίζουν μέχρι και 600 γραμμάρια.
Τα πρόσφατα χρόνια το μαραμπού έχει επεκτείνει πέρα από το φυσικό του περιβάλλον το έργο εξυγίανσης που κάνει. Αυτό το πουλί δεν φοβάται πια τόσο πολύ τον άνθρωπο, και τώρα είναι συνηθισμένος επισκέπτης σε σκουπιδότοπους πόλεων και χωριών. Με ποιο αποτέλεσμα; Το περιβάλλον είναι πιο καθαρό. Το μαραμπού ψάχνει ακόμη και στα υγρά απόβλητα των σφαγείων μήπως βρει κάποια μπουκιά που να έχει απομείνει. Το παράδειγμα που ακολουθεί περιγράφει πόσο σκληρό μπορεί να είναι αυτό το πουλί. Ενώ έψαχνε για κομμάτια τροφής σε κάποιο σφαγείο στη δυτική Κένυα, ένα μαραμπού κατάπιε το μαχαίρι κάποιου κρεοπώλη. Μερικές μέρες αργότερα το μαχαίρι βρέθηκε κοντά στο ίδιο σημείο—καθαρό και γυαλιστερό—ενώ το μαραμπού που το είχε εξεμέσει συνέχιζε τη δουλειά του ως συνήθως, χωρίς να αντιμετωπίζει κανένα εμφανές πρόβλημα!
Ενώ ο στενότερος συγγενής του, το μεγαλύτερο σε μέγεθος μαραμπού της Ασίας, εξαφανίζεται, το αφρικανικό μαραμπού ευημερεί. Δεν έχει γνωστούς εχθρούς στο φυσικό του περιβάλλον. Στο παρελθόν, ο πιο σκληρός εχθρός του μαραμπού ήταν ο άνθρωπος. Πυροβολούσαν αυτόν το μεγάλο πελαργό, και κατόπιν αποσπούσαν τα μαλακά φτερά της ράχης του για να διακοσμήσουν γυναικεία καλύμματα για το κεφάλι.
Παρόμοια είδη
Το Μαραμπού (Marabou) ή Λεπτόπτιλος (Leptoptilos) είναι γένος μεγάλων τροπικών πτηνών που ανήκει στην τάξη πελαργόμορφα (Ciconiiformes) και στην οικογένεια πελαργίδες (Ciconiidae).
Ονομάζεται επίσης βρογχοκηλικός πελαργός, εξαιτίας του αεροφόρου θυλάκου που φέρει στο εμπρόσθιο τμήμα του λαιμού που αποτελεί διεύρυνση του οισοφάγου.
Διαφέρει από τα περισσότερα είδη πελαργού στο ότι πετά με διπλωμένο τον λαιμό προς τα πίσω, όπως ο ερωδιός. Συνώνυμο όνομα του γένους είναι "Cryptociconia" (= «κρυπτοπελαργός»).
κήλας, είδος ινδικού πελαργού («κήλαν ἐν Ἰνδοῑς ἀκούω ὄρνιν... τριπλάσιον ὠτίδος», Αιλ., με σχηματισμό κατ' επίδραση τής λέξεως κήλη λόγω τής συγγένειας τής σημασίας της «εξόγκωμα» με τον πρόλοβο τών πτηνών, και εμφανίζει κατάληξη -ας, που χρησιμοποιείται για τη δήλωση ζώων και πτηνών).
Το Μαραμπού έχει συνολικό μήκος περίπου 1,50 μ. και ζυγίζει κατά μέσο όρο 9 κιλά· τα ψηλά και ισχυρά πόδια του καταλήγουν σε τέσσερα δάχτυλα, όλα στο ίδιο επίπεδο, από τα οποία τρία είναι στραμμένα προς τα εμπρός και ενωμένα με μεμβράνη. Το φτέρωμά του είναι μαύρο ή γκρίζο με μεταλλικές ανταύγειες στα ανώτερα μέρη και στις πτέρυγες, ενώ τα κατώτερα μέρη είναι λευκά. Τα ελαφρά λευκά φτερά της ουραίας ζώνης έχουν χρησιμοποιηθεί κατά το παρελθόν ως στόλισμα γυναικείων φορεμάτων και καπέλων. Ο λαιμός και το κεφάλι, αντίθετα, δεν έχουν φτερά.Τα δύο φύλα μοιάζουν μεταξύ τους και ενηλικιώνονται σε ηλικία 4 ετών. Είναι κοινωνικά πτηνά που ζουν σε δικές τους αποικίες.
Το μαραμπού γεννά 2 ή 3 αυγά.
Τρώει, κυρίως κουφάρια ζώων· ωστόσο, τρέφεται και με ζωντανά θηράματα, όπως ψάρια, ερπετά και ακρίδες, μικρά τρωκτικά και έντομα, όπως τερμίτες, κάμπιες και ακρίδες, αυγά κροκοδείλου, νεοσσούς κορμοράνου και πελεκάνου, τα οποία αναζητεί στις όχθες ποταμών και βάλτων, ενώ συναντάται και σε κατοικημένες τοποθεσίες όπου ψάχνει τα απορρίμματα για αποσυντεθειμένες οργανικές ουσίες.
Εξαιρετικά αδηφάγο, έξυπνο και εξημερωμένο, το μαραμπού είναι διαδεδομένο στην τροπική Αφρική μεταξύ της έρήμου Σαχάρα και της νότιας Αφρικής. Αναπαράγεται κατά την ξηρή περίοδο, όταν τα επίπεδα του νερού είναι χαμηλά και είναι ευκολότερο να βρει τροφή (βατράχους και ψάρια) για τους νεοσσούς. Στην Ινδία ζει ένα άλλο είδος, το Leptoptilos dubius, που είναι λίγο μεγαλύτερο αλλά όμοιο με το μαραμπού, και το οποίο θεωρείται από μερικούς πληθυσμούς ως ιερό ζώο.
Μολονότι είναι τόσο μεγάλος, αυτός ο πελαργός είναι επιδέξιος ανεμοπόρος. Με άνοιγμα φτερών που ξεπερνάει τα δυόμισι μέτρα, το μαραμπού τα καταφέρνει πολύ καλά με τις πτήσεις. Όταν πετάει, είναι ιδιαίτερα κομψό—το κεφάλι του τραβιέται ελαφρά προς τα πίσω, προς τους ώμους, και τα μακριά του πόδια προεξέχουν πίσω από το σώμα του. Έχει μάθει να χρησιμοποιεί τα θερμά ανοδικά ρεύματα του αέρα και μπορεί να πετάει σε τόσο μεγάλα ύψη ώστε μερικές φορές είναι σχεδόν αόρατο από το έδαφος! Έχουν αναφερθεί περιπτώσεις μαραμπού τα οποία πέταξαν σε ύψος που έφτανε τα 4.000 μέτρα!
Υπάρχουν τρία είδη, που ζουν στην Ινδία, την Αφρική και την Ινδοκίνα.
Κατηγορία: Υδρόβια & Παρυδάτια | Πελαργόμορφα | Πελαργίδαι (Ciconiidae)
1.Λεπτόπτιλος ο βαλαντιοφόρος (Leptoptilos crumeniferus)
Το είδος λεπτόπτιλος ο βαλαντιοφόρος (Leptoptilos crumeniferus), που ζει στη νοτίως της Σαχάρας Αφρική, είναι το κυρίως γνωστό με την κοινή ονομασία μαραμπού, που προέρχεται από την αραβική λέξη μαραμπούτ και οφείλεται στο υποτίθεται συλλογισμένο ύφος και τη σοβαρή στάση του. Η εμφάνισή του θυμίζει μεγάλο ασπρορόδινο πελαργό με μαύρα πόδια και φτερούγες (η αγγλική του ονομασία είναι "marabou stork" = πελαργός μαραμπού) με γυμνό κεφάλι και λαιμό, ενώ κατά τα άλλα μοιάζει πολύ με το ινδικό είδος. Ζυγίζει μέχρι και πάνω από 9 κιλά και έχει άνοιγμα πτερύγων 3,2 μέτρα, το μεγαλύτερο άνοιγμα για χερσαίο πτηνό μαζί με τον Κόνδορα των Άνδεων (Vultur gryphus). Το κεφάλι και ο λαιμός είναι γυμνά. Το φτέρωμα στη ράχη, στα φτερά και στην ουρά είναι σκούρο γκρι με πράσινο ανταύγειες, το κάτω μέρος είναι λευκό. Επίσης χαρακτηριστικό του είδους είναι ο ροζ αεροφόρος θύλακας στο λαιμό. Ανάμεσα στα δύο φύλα δεν υπάρχουν μεγάλες διαφορές. Τα νεαρά είναι πιο καφετιά και με μικρότερο ράμφος.
2.Λεπτόπτιλος ο ιαβανικός (Leptoptilos javanicus)
Το είδος λεπτόπτιλος ο ιαβανικός (Leptoptilos javanicus) είναι μικρότερο σε μέγεθος και δεν φέρει αεροφόρο θύλακα. Το μήκος του κυμαίνεται από 110 έως 120 εκατοστά και το άνοιγμα των φτερών φτάνει έως τα 210 εκατοστά. Το φτέρωμα στο πάνω μέρος του σώματος είναι μαύρο, η κοιλιά και το κάτω μέρος της ουράς είναι λευκά. Το κεφάλι και ο λαιμός είναι άπτερα. Η περιοχή διανομής του είναι από τη νότια Κίνα μέχρι την Ινδία και νότια φτάνει μέχρι τα νησιά Ιάβα (Java). Προτιμά βάλτους, παράκτιους ορυζώνες, αλυκές, λίμνες και πλημμυρισμένες εκτάσεις. Αποφεύγει την ανθρώπινη παρουσία. Τρέφετε κυρίως με ψάρια, αμφίβια, καρκινοειδή, ακρίδες και μικρά τρωκτικά. Σε αντίθεση με τα άλλα δύο είδη Μαραμπούτο σπανίως τρέφετε με ψοφίμια.
3.Λεπτόπτιλος ο διστακτικός (Leptoptilos dubius)
Το είδος λεπτόπτιλος ο διστακτικός (Leptoptilos dubius) ζει από τη βόρεια Ινδία μέχρι τη νήσο Βόρνεο. Το ύψος του φθάνει το 1,5 μέτρο και διαθέτει μεγάλο ράμφος, μαυρόασπρο ως καφετί φτέρωμα και αεροφόρο θύλακα μήκους 40 εκατοστών στη βάση του λαιμού, που χρησιμεύει στην παραγωγή ήχου, καθώς το πουλί είναι άφωνο. Τρέφεται με βατράχους, ψάρια και μικρές σαύρες ή άλλα ερπετά, δεν περιφρονεί όμως και τα πτώματα ή τα σκουπίδια. Φτιάχνει τη φωλιά του σε δένδρα ή ψηλούς βράχους.
Υπάρχουν πολλά απολιθώματα του γένους. Ο Leptoptilos titan, που θηρευόταν από τους προϊστορικούς ανθρώπους, ήταν τεράστιος, και ο Leptoptilos falconeri ήταν πολύ διαδεδομένος σε όλο τον κόσμο κατά την Πλειόκαινο.
Ωστόσο, είναι ιδιαίτερα αξιοθαύμαστος ο τρόπος με τον οποίο ανταποκρίνεται το μαραμπού στα καθήκοντά του ως γονέα. Πράγματι, η γονική φροντίδα είναι απαιτητική ασχολία η οποία αρχίζει με την κατασκευή της φωλιάς. Αφού επιλέξει την κατάλληλη τοποθεσία, το αρσενικό ξεκινάει το οικοδομικό έργο στο οποίο συμμετέχει αργότερα και το θηλυκό. Η φωλιά, η οποία μερικές φορές κατασκευάζεται σε ύψος μέχρι και 30 μέτρα πάνω από το έδαφος, δεν είναι τίποτα το περίπλοκο. Αυτή η κατασκευή που έχει ένα μέτρο πλάτος είναι απλώς μια ανώμαλη, ανοιχτή εξέδρα από ξερά κλαδιά, κλωνάρια δέντρων και φύλλα. Στην πραγματικότητα, τα πουλιά που βρίσκονται στην εποχή της αναπαραγωγής μερικές φορές κληρονομούν μια παλιά φωλιά την οποία ανακαινίζουν προσθέτοντας κλαδάκια και άλλα υλικά. Έχει παρατηρηθεί ότι μερικές αποικίες μαραμπού χρησιμοποιούν το ίδιο μέρος για τις φωλιές τους επί 50 χρόνια.Ενώ το νέο σπίτι είναι ακόμη υπό κατασκευή, το αρσενικό μαραμπού αρχίζει τη διαδικασία εξεύρεσης συντρόφου. Αντίθετα με αυτό που συμβαίνει συνήθως με πολλά είδη πουλιών, το αρσενικό περιμένει από το θηλυκό να το πλησιάσει. Αρκετές υποψήφιες σύντροφοι θα παρουσιαστούν με την ελπίδα να κερδίσουν την εύνοια του αρσενικού. Η απόρριψη είναι κάτι το συνηθισμένο. Αλλά η επιμονή ανταμείβεται και τελικά κάποιο θηλυκό θα γίνει αποδεκτό. Κατά την ερωτοτροπία που ακολουθεί, και τα δύο πουλιά, με τους θυλάκους του λαιμού τους πλήρως διογκωμένους, βγάζουν ήχους με σκοπό να φοβίσουν ανεπιθύμητους επισκέπτες. Αυτοί οι ήχοι περιγράφονται σαν μουγκρητά, κλαψουρίσματα και σφυρίγματα—οι μόνοι γνωστοί ήχοι των μαραμπού, εκτός από τον ήχο που παράγουν κατά καιρούς κροταλίζοντας το τεράστιο ράμφος τους. Αναπτύσσεται ένας ισχυρός δεσμός, ο οποίος ενισχύεται μέσω ενός συνηθισμένου χαιρετισμού με «νεύμα» κάθε φορά που ο σύντροφος επιστρέφει στη φωλιά έπειτα από απουσία. Αυτόν το χαιρετισμό τον κάνουν κουνώντας το κεφάλι προς τα πίσω, χαμηλώνοντάς το και στη συνέχεια κροταλίζοντας παρατεταμένα το ράμφος τους.
Το ζευγάρι εργάζεται μαζί για να ολοκληρώσει την κατασκευή της φωλιάς. Και οι δύο επίσης θα βοηθήσουν στην επώαση των αβγών. Μετά την περίοδο επώασης, η οποία διαρκεί έναν μήνα, θα εκκολαφθούν δύο ή τρία κάτασπρα αβγά και θα εμφανιστούν μικρά ροζ πουλάκια με αραιά φτερά τα οποία θα συγκεντρώσουν το ενδιαφέρον και των δύο γονέων. Οι γονείς προσφέρουν εξαίρετη φροντίδα στα νεαρά μαραμπού. Θα ξεκινήσει ένα εντατικό πρόγραμμα διατροφής το οποίο περιλαμβάνει θρεπτικότατες τροφές, όπως ψάρια. Στις βαλτώδεις περιοχές, τις οποίες επισκέπτονται συχνά τα μαραμπού, οι γονείς μπορούν να βρουν πολλούς βατράχους, ένα άλλο συνηθισμένο είδος τροφής για αυτά τα πουλιά. Οι νεοσσοί τρέφονται μαζεύοντας τα κομμάτια τροφής που εξεμούν οι γονείς μέσα στη φωλιά. Η ανάπτυξη των νεαρών πουλιών είναι αργή, και αρχίζουν να επιβιώνουν με τις δικές τους δυνάμεις μόνο αφού φτάσουν στην ηλικία των τεσσάρων μηνών—ηλικία στην οποία και αυτά επίσης μπορούν να πετάξουν μακριά από τη φωλιά.
Μολονότι το μαραμπού συνήθως καταφρονείται επειδή τρέφεται με ψοφίμια, στην πραγματικότητα επιτελεί μια πολύ χρήσιμη υπηρεσία. Τα αρπακτικά ζώα ρυπαίνουν τις αφρικανικές πεδιάδες με απομεινάρια από σαπισμένα πτώματα. Αν αφήνονταν εκεί, αυτά τα πτώματα θα μπορούσαν εύκολα να μεταδώσουν ασθένειες και θα ήταν επικίνδυνα και για τον άνθρωπο και για τα ζώα. Ωστόσο, το μαραμπού κάνει τη χρήσιμη εργασία της αποκομιδής των σκουπιδιών. Μαζί με τους γύπες—επίσης αρπακτικά πουλιά με μεγάλη όρεξη—εποπτεύουν τις πεδιάδες αναζητώντας κάποιο εγκαταλειμμένο κουφάρι. Όταν το εντοπίσουν, τα μαραμπού θα περιμένουν τους πιο επιθετικούς γύπες να ανοίξουν το πτώμα με τα δυνατά κυρτά ράμφη τους. Την κατάλληλη στιγμή, ένα μαραμπού με το μακρύ του ράμφος προτεταμένο σαν χειρουργικό νυστέρι θα ορμήσει με ταχύτητα στο ψοφίμι, θα αρπάξει ένα κομμάτι κρέας και θα απομακρυνθεί λίγο περιμένοντας να του δοθεί άλλη μια ευκαιρία. Όταν οι γύπες φάνε και χορτάσουν, έρχεται η σειρά των μαραμπού να διεκδικήσουν όποια κομμάτια έχουν απομείνει. Τα μαραμπού τρώνε σχεδόν οτιδήποτε μπορούν να καταπιούν, εκτός από τα κόκαλα. Καταβροχθίζουν με ευκολία κομμάτια κρέας που ζυγίζουν μέχρι και 600 γραμμάρια.
Τα πρόσφατα χρόνια το μαραμπού έχει επεκτείνει πέρα από το φυσικό του περιβάλλον το έργο εξυγίανσης που κάνει. Αυτό το πουλί δεν φοβάται πια τόσο πολύ τον άνθρωπο, και τώρα είναι συνηθισμένος επισκέπτης σε σκουπιδότοπους πόλεων και χωριών. Με ποιο αποτέλεσμα; Το περιβάλλον είναι πιο καθαρό. Το μαραμπού ψάχνει ακόμη και στα υγρά απόβλητα των σφαγείων μήπως βρει κάποια μπουκιά που να έχει απομείνει. Το παράδειγμα που ακολουθεί περιγράφει πόσο σκληρό μπορεί να είναι αυτό το πουλί. Ενώ έψαχνε για κομμάτια τροφής σε κάποιο σφαγείο στη δυτική Κένυα, ένα μαραμπού κατάπιε το μαχαίρι κάποιου κρεοπώλη. Μερικές μέρες αργότερα το μαχαίρι βρέθηκε κοντά στο ίδιο σημείο—καθαρό και γυαλιστερό—ενώ το μαραμπού που το είχε εξεμέσει συνέχιζε τη δουλειά του ως συνήθως, χωρίς να αντιμετωπίζει κανένα εμφανές πρόβλημα!
Ενώ ο στενότερος συγγενής του, το μεγαλύτερο σε μέγεθος μαραμπού της Ασίας, εξαφανίζεται, το αφρικανικό μαραμπού ευημερεί. Δεν έχει γνωστούς εχθρούς στο φυσικό του περιβάλλον. Στο παρελθόν, ο πιο σκληρός εχθρός του μαραμπού ήταν ο άνθρωπος. Πυροβολούσαν αυτόν το μεγάλο πελαργό, και κατόπιν αποσπούσαν τα μαλακά φτερά της ράχης του για να διακοσμήσουν γυναικεία καλύμματα για το κεφάλι.
Παρόμοια είδη
