Πετροσπουργίτης (Petronia petronia) 
Ο Πετροσπουργίτης είναι όμοιος με το θηλυκό δεντροσπουργίτη και σπιτοσπουργίτη, διαφέρει όμως από το ριγωτό κεφάλι και την ουρά που τελειώνει σε μια λευκή άκρη κάθε ουραίου φτερού. Έχει μια κιτρινωπή κηλίδα στο στήθος, ορατή μόνο από κοντά στα ενήλικα άτομα. Το στήθος και οι πλευρές έχουν γκριζοκάστανες ρίγες, αλλά το χαρακτηριστικό αυτό συνήθως είναι δύσκολα ορατό.
Το μήκος σώματος κυμαίνεται από 14 έως 15,5 εκατοστά. Δεν υπάρχει φυλετικός διμορφισμός, στα θηλυκά η κιτρινωπή κηλίδα στο στήθος είναι λίγο μικρότερη και πιο ανοιχτή.
Η φωνή του είναι τραχύτερη από του Σπιτοσπουργίτη, ένα χαρακτηριστικό τουτ ή ένα λιγότερο τραχύ τσίουι.
Ενδιαίτημα
Η διανομή του Πετροσπουργίτη αρχίζει δυτικά από τα Κανάρια Νησιά, τη νότια Ευρώπη την βορειοδυτική Αφρική ανατολικά σε όλη τη Μέση Ανατολή και τη λίμνη Αράλη στην βορειοδυτική Ινδία, έως τη Μαντζουρία. Περιστασιακά κάνει την εμφάνισή του στην Βρετανία, την Πολωνία, τις Αζόρες, τη Μάλτα, την Κύπρο και το Ισραήλ.
Ζει σε πετρώδη εδάφη, βραχώδεις βουνοπλαγιές αλλά και σε συστάδες δέντρων, σε εγκαταλελειμμένα κτίρια, μερικές φορές και κοντά σε συνοικισμούς. Στην Ελλάδα είναι ο πιο σπάνιος από τα σπουργίτια. Σχηματίζει μικρά σμήνη από 30 έως 50 πουλιά, τους χειμερινούς μήνες, συχνά και με άλλα είδη σπουργιτιών.
Διατροφή
Τρέφεται με σπόρους όλο τον χρόνο, την άνοιξη με ασπόνδυλα και το φθινόπωρο με διάφορα φρούτα. Την τροφή τους την αναζητούν κυρίως στο έδαφος.
Αναπαραγωγή
Ζευγαρώνει συνήθως τον Απρίλιο. Φτιάχνει τη φωλιά του σε τρύπες βράχων, τρύπες δέντρων σε παλιά κτίρια ή καταλαμβάνει παλιές φωλιές χελιδονιών. Φωλιάζουν συνήθως σε μικρές αποικίες. Γεννάει 4 έως 8 αβγά, συνήθως 2 φορές το χρόνο. Η επώαση γίνεται μόνο από το θηλυκό για περίπου 12-15 ημέρες. Οι νεοσσοί σιτίζονται και από τους δύο γονείς και μετά από 21 ημέρες μπορούν να πετάξουν.
Κείμενο: Ζιάκας Ηλίας
Ο Πετροσπουργίτης είναι όμοιος με το θηλυκό δεντροσπουργίτη και σπιτοσπουργίτη, διαφέρει όμως από το ριγωτό κεφάλι και την ουρά που τελειώνει σε μια λευκή άκρη κάθε ουραίου φτερού. Έχει μια κιτρινωπή κηλίδα στο στήθος, ορατή μόνο από κοντά στα ενήλικα άτομα. Το στήθος και οι πλευρές έχουν γκριζοκάστανες ρίγες, αλλά το χαρακτηριστικό αυτό συνήθως είναι δύσκολα ορατό.
Το μήκος σώματος κυμαίνεται από 14 έως 15,5 εκατοστά. Δεν υπάρχει φυλετικός διμορφισμός, στα θηλυκά η κιτρινωπή κηλίδα στο στήθος είναι λίγο μικρότερη και πιο ανοιχτή.
Η φωνή του είναι τραχύτερη από του Σπιτοσπουργίτη, ένα χαρακτηριστικό τουτ ή ένα λιγότερο τραχύ τσίουι.
Ενδιαίτημα
Η διανομή του Πετροσπουργίτη αρχίζει δυτικά από τα Κανάρια Νησιά, τη νότια Ευρώπη την βορειοδυτική Αφρική ανατολικά σε όλη τη Μέση Ανατολή και τη λίμνη Αράλη στην βορειοδυτική Ινδία, έως τη Μαντζουρία. Περιστασιακά κάνει την εμφάνισή του στην Βρετανία, την Πολωνία, τις Αζόρες, τη Μάλτα, την Κύπρο και το Ισραήλ.
Ζει σε πετρώδη εδάφη, βραχώδεις βουνοπλαγιές αλλά και σε συστάδες δέντρων, σε εγκαταλελειμμένα κτίρια, μερικές φορές και κοντά σε συνοικισμούς. Στην Ελλάδα είναι ο πιο σπάνιος από τα σπουργίτια. Σχηματίζει μικρά σμήνη από 30 έως 50 πουλιά, τους χειμερινούς μήνες, συχνά και με άλλα είδη σπουργιτιών.
Διατροφή
Τρέφεται με σπόρους όλο τον χρόνο, την άνοιξη με ασπόνδυλα και το φθινόπωρο με διάφορα φρούτα. Την τροφή τους την αναζητούν κυρίως στο έδαφος.
Αναπαραγωγή
Ζευγαρώνει συνήθως τον Απρίλιο. Φτιάχνει τη φωλιά του σε τρύπες βράχων, τρύπες δέντρων σε παλιά κτίρια ή καταλαμβάνει παλιές φωλιές χελιδονιών. Φωλιάζουν συνήθως σε μικρές αποικίες. Γεννάει 4 έως 8 αβγά, συνήθως 2 φορές το χρόνο. Η επώαση γίνεται μόνο από το θηλυκό για περίπου 12-15 ημέρες. Οι νεοσσοί σιτίζονται και από τους δύο γονείς και μετά από 21 ημέρες μπορούν να πετάξουν.
Κείμενο: Ζιάκας Ηλίας
Ετικέτες:
Πασσερίδες
Ευχαριστούμε που διαβάσατε την ανάρτηση Πετροσπουργίτης
