Τσιφτάς, χονδρομύτης ο κοινός (Emberiza calandra) ή (Miliaria calandra) 
Ο Τσιφτάς έχει την όψη Σπουργιτιού όμως είναι αρκετά μεγαλύτερο από αυτό (18εκ.). Το φτέρωμά του είναι καστανόγκριζο με διάσπαρτες σκούρες ραβδώσεις.
Στην αναγνώριση του συμβάλλουν επίσης το παχύ ράμφος με τη χαρακτηριστική εσωτερική γωνία και το μεγάλο στρόγγυλο κεφάλι.
Το ράµφος, όπως και τα πόδια του, είναι κιτρινωπά. Και το αρσενικό και το θηλυκό έχουν τον ίδιο χρωµατισµό.
Ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του είναι ότι συχνά κρέµονται τα πόδια του όταν πετάει.
Βιότοπος – εμφάνιση: Είναι επιδημητικό είδος, το πιο κοινό και πιο πολυπληθές είδος τσιχλονιού στην Ελλάδα. Το συναντάμε παντού στην ηπειρωτική και νησιωτική Ελλάδα, σε βοσκοτόπια αλλά και σε λιβάδια που συνορεύουν με υγρότοπους, από το ύψος της θάλασσας μέχρι τα 1600μ. εντοπίζεται κυρίως σε αγροτικές εκτάσεις με δημητριακά και σε ξηρές περιοχές με χαμηλή βλάστηση ή λίγα διάσπαρτα δέντρα και θάμνους. Παρατηρείται συνήθως πάνω σε κάποιο ψηλό σημείο (πάσσαλοι, ηλεκτροφόρα καλώδια, κλαδιά, κορυφές των θάμνων κ.λπ.).
Συνήθως, κατά τη διάρκεια της µέρας, βρίσκονται σε µεγάλα κοπάδια στα χωράφια, ενώ το απόγευµα συγκεντρώνονται για να κουρνιάσουν σε καλαµιώνες. Το χειµώνα έρχονται και άλλα πουλιά από το βορρά.
Κατηγορία: Τσιχλόνια, Εµπεριζίδες (Emberizidae)
Αναπαραγωγή: Φωλιάζει σε υψηλά χόρτα, κάτω απο γαϊδουράγκαθα και στη βάση αγκαθωτών θάμνων στο έδαφος. Γεννά μία -δύο φορές το χρόνο, την περίοδο Απριλίου-Ιουνίου, 3-5 αυγά κάθε φορά και επωάζονται από το θηλυκό για 12-14 ημέρες.
Τροφή: Η διατροφή των ενηλίκων ατόμων περιλαμβάνει κυρίως κόκκους δημητριακών, σπέρματα αγρωστωδών, πόες και διάφορα πολυετή φυτά. Ανάλογα με τις καιρικές συνθήκες και την αφθονία, συμπεριλαμβάνονται επίσης διάφορα ασπόνδυλα, κυρίως έντομα και οι προνύμφες τους και αρθρόποδα (αράχνες). Η διατροφή των νεοσσών περιλαμβάνει, ωστόσο, σε καλές καιρικές συνθήκες σχεδόν αποκλειστικά έντομα, αράχνες, και σπανιότερα μικρά σαλιγκάρια και άλλα ασπόνδυλα, ενώ σε κακές καιρικές συνθήκες τα μαλακά μέρη των σιτηρών και άλλων φυτών.
Καθεστώς προστασίας: Δεν υπάρχει κάποιο ιδιαίτερο καθεστώς προστασίας για το είδος αυτό. Γενικά, οι αναπαραγωγικοί πληθυσμοί του Τσιφτά, βρίσκονται σε καλή κατάσταση, γι αυτό, η IUCN, έχει χαρακτηρίσει το είδος ως Ελαχίστης Ανησυχίας (LC), παγκοσμίως, αλλά με καθοδικές τάσεις. Οι πληθυσμοί μειώνονται αισθητά στη βορειοδυτική ηπειρωτική Ευρώπη και λιγότερο στην κεντρική Ευρώπη λόγω της αλλαγής των γεωργικών πρακτικών και του κλίματος. Στην Ευρώπη, οι τάσεις από το 1980 δείχνουν ότι οι πληθυσμοί έχουν υποστεί μια μέτρια μείωση (p < 0,05), με βάση τα προσωρινά στοιχεία για 21 χώρες από την Πανευρωπαϊκή Προγράμματος Παρακολούθησης Κοινών Πουλιών. Ο κύριος όγκος του αναπαραγωγικού πληθυσμού βρίσκεται στην Τουρκία, την Ισπανία και τη Βουλγαρία.
Κατηγορία: Τσιχλόνια, Εµπεριζίδες (Emberizidae)
1) Χρυσοτσίχλονο (Emberiza citrinella)
2) Σιρλοτσίχλονο (Emberiza cirlus)
3) Βουνοτσίχλονο (Emberiza cia)
4) Καλαμοτσίχλονο (Emberiza schoeniclus reiseri)
5) Τσιφτάς (Emberiza calandra)
6) Βλαχοτσίχλονο (Emberiza hortulana)
7) Φρυγανοτσίχλονο (Emberiza caesia)
8) Σμυρνοτσίχλονο (Emberiza cineracea)
9) Αμπελουργός (Emberiza melanocephala)
10) Ελατοτσίχλονο (Emberiza leucocephalos)
11) Βαλτοτσίχλονο (Emberiza rustica)
12) Νανοτσίχλονο (Emberiza pusilla)
13) Σημυδοτσίχλονο (Emberiza aureola)
14) Χιονοτσίχλονο (Plectrophenax nivalis)
Ο Τσιφτάς έχει την όψη Σπουργιτιού όμως είναι αρκετά μεγαλύτερο από αυτό (18εκ.). Το φτέρωμά του είναι καστανόγκριζο με διάσπαρτες σκούρες ραβδώσεις.
Στην αναγνώριση του συμβάλλουν επίσης το παχύ ράμφος με τη χαρακτηριστική εσωτερική γωνία και το μεγάλο στρόγγυλο κεφάλι.
Το ράµφος, όπως και τα πόδια του, είναι κιτρινωπά. Και το αρσενικό και το θηλυκό έχουν τον ίδιο χρωµατισµό.
Ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του είναι ότι συχνά κρέµονται τα πόδια του όταν πετάει.
Βιότοπος – εμφάνιση: Είναι επιδημητικό είδος, το πιο κοινό και πιο πολυπληθές είδος τσιχλονιού στην Ελλάδα. Το συναντάμε παντού στην ηπειρωτική και νησιωτική Ελλάδα, σε βοσκοτόπια αλλά και σε λιβάδια που συνορεύουν με υγρότοπους, από το ύψος της θάλασσας μέχρι τα 1600μ. εντοπίζεται κυρίως σε αγροτικές εκτάσεις με δημητριακά και σε ξηρές περιοχές με χαμηλή βλάστηση ή λίγα διάσπαρτα δέντρα και θάμνους. Παρατηρείται συνήθως πάνω σε κάποιο ψηλό σημείο (πάσσαλοι, ηλεκτροφόρα καλώδια, κλαδιά, κορυφές των θάμνων κ.λπ.).Συνήθως, κατά τη διάρκεια της µέρας, βρίσκονται σε µεγάλα κοπάδια στα χωράφια, ενώ το απόγευµα συγκεντρώνονται για να κουρνιάσουν σε καλαµιώνες. Το χειµώνα έρχονται και άλλα πουλιά από το βορρά.
Κατηγορία: Τσιχλόνια, Εµπεριζίδες (Emberizidae)
Αναπαραγωγή: Φωλιάζει σε υψηλά χόρτα, κάτω απο γαϊδουράγκαθα και στη βάση αγκαθωτών θάμνων στο έδαφος. Γεννά μία -δύο φορές το χρόνο, την περίοδο Απριλίου-Ιουνίου, 3-5 αυγά κάθε φορά και επωάζονται από το θηλυκό για 12-14 ημέρες.
Τροφή: Η διατροφή των ενηλίκων ατόμων περιλαμβάνει κυρίως κόκκους δημητριακών, σπέρματα αγρωστωδών, πόες και διάφορα πολυετή φυτά. Ανάλογα με τις καιρικές συνθήκες και την αφθονία, συμπεριλαμβάνονται επίσης διάφορα ασπόνδυλα, κυρίως έντομα και οι προνύμφες τους και αρθρόποδα (αράχνες). Η διατροφή των νεοσσών περιλαμβάνει, ωστόσο, σε καλές καιρικές συνθήκες σχεδόν αποκλειστικά έντομα, αράχνες, και σπανιότερα μικρά σαλιγκάρια και άλλα ασπόνδυλα, ενώ σε κακές καιρικές συνθήκες τα μαλακά μέρη των σιτηρών και άλλων φυτών.
Καθεστώς προστασίας: Δεν υπάρχει κάποιο ιδιαίτερο καθεστώς προστασίας για το είδος αυτό. Γενικά, οι αναπαραγωγικοί πληθυσμοί του Τσιφτά, βρίσκονται σε καλή κατάσταση, γι αυτό, η IUCN, έχει χαρακτηρίσει το είδος ως Ελαχίστης Ανησυχίας (LC), παγκοσμίως, αλλά με καθοδικές τάσεις. Οι πληθυσμοί μειώνονται αισθητά στη βορειοδυτική ηπειρωτική Ευρώπη και λιγότερο στην κεντρική Ευρώπη λόγω της αλλαγής των γεωργικών πρακτικών και του κλίματος. Στην Ευρώπη, οι τάσεις από το 1980 δείχνουν ότι οι πληθυσμοί έχουν υποστεί μια μέτρια μείωση (p < 0,05), με βάση τα προσωρινά στοιχεία για 21 χώρες από την Πανευρωπαϊκή Προγράμματος Παρακολούθησης Κοινών Πουλιών. Ο κύριος όγκος του αναπαραγωγικού πληθυσμού βρίσκεται στην Τουρκία, την Ισπανία και τη Βουλγαρία.
Κατηγορία: Τσιχλόνια, Εµπεριζίδες (Emberizidae)
1) Χρυσοτσίχλονο (Emberiza citrinella)
2) Σιρλοτσίχλονο (Emberiza cirlus)
3) Βουνοτσίχλονο (Emberiza cia)
4) Καλαμοτσίχλονο (Emberiza schoeniclus reiseri)
5) Τσιφτάς (Emberiza calandra)
6) Βλαχοτσίχλονο (Emberiza hortulana)
7) Φρυγανοτσίχλονο (Emberiza caesia)
8) Σμυρνοτσίχλονο (Emberiza cineracea)
9) Αμπελουργός (Emberiza melanocephala)
10) Ελατοτσίχλονο (Emberiza leucocephalos)
11) Βαλτοτσίχλονο (Emberiza rustica)
12) Νανοτσίχλονο (Emberiza pusilla)
13) Σημυδοτσίχλονο (Emberiza aureola)
14) Χιονοτσίχλονο (Plectrophenax nivalis)
Ετικέτες:
Τσιχλόνια
Ευχαριστούμε που διαβάσατε την ανάρτηση Τσιφτάς
