Παπαγάλοι, ψιττακοί, (Psittacidae) 
Δενδρόβια, κατά το μεγαλύτερο μέρος, πουλιά (ψιττακοί) της τάξης των ψιττακόμορφων, που ταυτίζεται με την οικογένεια των ψιττακιδών. Έχουν ράμφος ισχυρό και γαμψό, του οποίου οι δύο άνισοι βραχίονες είναι καμπυλωτοί με αντίθετη φορά ο καθένας: ο επάνω, κυρτός σαν γάντζος, είναι πιο ανεπτυγμένος από τον κάτω, ο οποίος, σε κατάσταση ανάπαυσης, είναι χωμένος στον πρώτο.
Οι π. χρησιμοποιούν συχνά το ράμφος όχι μόνο για σύλληψη και τον τεμαχισμό της
τροφής, αλλά και για την αναρρίχηση, μαζί με τα πόδια, στα δέντρα.
Η γλώσσα, χοντρή και σαρκώδης, είναι όργανο αφής και διευκολύνει τον έναρθρο λόγο, και μερικές φορές σύντομες μελωδίες.
Τα πόδια, συνήθως κοντά, έχουν τέσσερα δάχτυλα με νύχια και μεγάλη συλληπτήρια ικανότητα· το δεύτερο και τρίτο δάχτυλο είναι στραμμένα προς τα εμπρός και τα δύο άλλα προς τα πίσω.
Οι φτερούγες είναι αρκετά ανεπτυγμένες, ώστε να εξασφαλίζουν καλή πτήση, ενώ και η ουρά έχει συχνά αξιοσημείωτο μήκος.
Το φτέρωμα έχει διάφορα χρώματα, πάντοτε λαμπερά. Οι π. είναι διαδεδομένοι στις τροπικές και σχεδόν εύκρατες ζώνες των διαφόρων ηπείρων και των νησιών τους, εκτός από την Ευρώπη.
Ζουν συχνά σε πολυάριθμα κοπάδια μέσα στα δάση και, ανάλογα με το είδος, τρέφονται με βλαστούς, άνθη, φυτά και σπόρους, ακόμα και με σκληρά κελύφη, που, πριν περάσουν στο στομάχι, διασπώνται στον ογκώδη πρόλοβο.
Για την ωραία τους εμφάνιση, την κοινωνικότητά τους και την ικανότητά τους να μιμούνται και να επαναλαμβάνουν διάφορους ήχους, οι π. έχουν ευρύτατα εξημερωθεί από τους αρχαίους ακόμα χρόνους· έχει διαπιστωθεί ότι ακόμα και στην αιχμαλωσία μπορούν να ζήσουν πάνω από 70 χρόνια.
Για διακοσμητικούς σκοπούς και για τις μεγάλες ζημιές που μπορούν να προκαλέσουν στα οπωροφόρα δέντρα υφίστανται ακόμα και σήμερα αμείλικτο κυνήγι. Τα ιδιόρρυθμα αυτά πουλιά μπορούν να αποβούν βλαβερά για τον άνθρωπο, γιατί μπορούν να μεταδώσουν μια μόλυνση σηψαιμικού τύπου (ψιττάκωση), που εκδηλώνεται γενικά με σοβαρά γαστρεντερικά και προπάντων πνευμονικά φαινόμενα.
Ψιττακομόρφα (Psittaciformes) Παπαγάλοι, ψιττακοί
Από τα πολυάριθμα είδη π. –έχουν ταξινομηθεί γύρω στα 315– αναφέρονται εδώ τα πιο γνωστά για την ωραιότητα του φτερώματός τους ή τις χαρακτηριστικές συνήθειές τους.
Δενδρόβια, κατά το μεγαλύτερο μέρος, πουλιά (ψιττακοί) της τάξης των ψιττακόμορφων, που ταυτίζεται με την οικογένεια των ψιττακιδών. Έχουν ράμφος ισχυρό και γαμψό, του οποίου οι δύο άνισοι βραχίονες είναι καμπυλωτοί με αντίθετη φορά ο καθένας: ο επάνω, κυρτός σαν γάντζος, είναι πιο ανεπτυγμένος από τον κάτω, ο οποίος, σε κατάσταση ανάπαυσης, είναι χωμένος στον πρώτο.
Οι π. χρησιμοποιούν συχνά το ράμφος όχι μόνο για σύλληψη και τον τεμαχισμό της
τροφής, αλλά και για την αναρρίχηση, μαζί με τα πόδια, στα δέντρα.
Η γλώσσα, χοντρή και σαρκώδης, είναι όργανο αφής και διευκολύνει τον έναρθρο λόγο, και μερικές φορές σύντομες μελωδίες.
Τα πόδια, συνήθως κοντά, έχουν τέσσερα δάχτυλα με νύχια και μεγάλη συλληπτήρια ικανότητα· το δεύτερο και τρίτο δάχτυλο είναι στραμμένα προς τα εμπρός και τα δύο άλλα προς τα πίσω.
Οι φτερούγες είναι αρκετά ανεπτυγμένες, ώστε να εξασφαλίζουν καλή πτήση, ενώ και η ουρά έχει συχνά αξιοσημείωτο μήκος.
Το φτέρωμα έχει διάφορα χρώματα, πάντοτε λαμπερά. Οι π. είναι διαδεδομένοι στις τροπικές και σχεδόν εύκρατες ζώνες των διαφόρων ηπείρων και των νησιών τους, εκτός από την Ευρώπη.
Ζουν συχνά σε πολυάριθμα κοπάδια μέσα στα δάση και, ανάλογα με το είδος, τρέφονται με βλαστούς, άνθη, φυτά και σπόρους, ακόμα και με σκληρά κελύφη, που, πριν περάσουν στο στομάχι, διασπώνται στον ογκώδη πρόλοβο.
Για την ωραία τους εμφάνιση, την κοινωνικότητά τους και την ικανότητά τους να μιμούνται και να επαναλαμβάνουν διάφορους ήχους, οι π. έχουν ευρύτατα εξημερωθεί από τους αρχαίους ακόμα χρόνους· έχει διαπιστωθεί ότι ακόμα και στην αιχμαλωσία μπορούν να ζήσουν πάνω από 70 χρόνια.
Για διακοσμητικούς σκοπούς και για τις μεγάλες ζημιές που μπορούν να προκαλέσουν στα οπωροφόρα δέντρα υφίστανται ακόμα και σήμερα αμείλικτο κυνήγι. Τα ιδιόρρυθμα αυτά πουλιά μπορούν να αποβούν βλαβερά για τον άνθρωπο, γιατί μπορούν να μεταδώσουν μια μόλυνση σηψαιμικού τύπου (ψιττάκωση), που εκδηλώνεται γενικά με σοβαρά γαστρεντερικά και προπάντων πνευμονικά φαινόμενα.
Ψιττακομόρφα (Psittaciformes) Παπαγάλοι, ψιττακοί
Από τα πολυάριθμα είδη π. –έχουν ταξινομηθεί γύρω στα 315– αναφέρονται εδώ τα πιο γνωστά για την ωραιότητα του φτερώματός τους ή τις χαρακτηριστικές συνήθειές τους.
✔ αραουράνα (ara)
Οι αραραούνα (ara), διάφορα είδη των οποίων ζουν στην Παραγουάη και στο νότιο Μεξικό, διακρίνονται από τους άλλους ψιττακίδες όσον αφορά τις διαστάσεις τους –μερικοί έχουν συνολικό μήκος περίπου 1 μ.– και τα χτυπητά τους χρώματα.
αρά η αραουράνα (ara ararauna)
αρά μακάο (ara macao)
Οι αραραούνα (ara), διάφορα είδη των οποίων ζουν στην Παραγουάη και στο νότιο Μεξικό, διακρίνονται από τους άλλους ψιττακίδες όσον αφορά τις διαστάσεις τους –μερικοί έχουν συνολικό μήκος περίπου 1 μ.– και τα χτυπητά τους χρώματα.
αρά η αραουράνα (ara ararauna)
αρά μακάο (ara macao)
✔ γένος αμαζόνιος (Amazona)
Από τη Νότια Αμερική κατάγονται και είναι διαδεδομένα, προπάντων στη λεκάνη του Αμαζόνιου, τα είδη που ανήκουν στο γένος αμαζόνιος (Amazona), μήκους περίπου 40 εκ., στο φτέρωμα των οποίων επικρατεί το πράσινο χρώμα.
Από τη Νότια Αμερική κατάγονται και είναι διαδεδομένα, προπάντων στη λεκάνη του Αμαζόνιου, τα είδη που ανήκουν στο γένος αμαζόνιος (Amazona), μήκους περίπου 40 εκ., στο φτέρωμα των οποίων επικρατεί το πράσινο χρώμα.
✔ ψιττακός ο μοναχός (myiopsitta monachus)
Κοινός στη Νότια Αμερική είναι ο λεγόμενος μοναχός (myiopsitta monachus), που έχει συνολικό μήκος περίπου 30 εκ. και ζει εύκολα στην αιχμαλωσία, λόγω της αντοχής του στις διάφορες κλιματικές συνθήκες, και είναι γνωστός για τον ζωηρό χαρακτήρα του.
Ο μικρός π. της Καρολίνας (conuropsis carolinensis), πολύ διαδεδομένος άλλοτε στις ανατολικές περιοχές των ΗΠΑ, όπου προξενούσε σοβαρές ζημιές στις καλλιέργειες εξαιτίας της αδηφαγίας του, είναι σήμερα σπανιότατος. Κοινός στη Νότια Αμερική είναι ο λεγόμενος μοναχός (myiopsitta monachus), που έχει συνολικό μήκος περίπου 30 εκ. και ζει εύκολα στην αιχμαλωσία, λόγω της αντοχής του στις διάφορες κλιματικές συνθήκες, και είναι γνωστός για τον ζωηρό χαρακτήρα του.
✔ κιτρινομέτωπος παπαγάλος (poicephalus flavifrons)
Στην Αφρική αντιπροσωπεύεται ευρύτατα το γένος poicephalus, στο οποίο ανήκει ο κιτρινομέτωπος π. (poicephalus flavifrons), με μήκος μικρότερο από 30 εκ. και διαδεδομένος στα δάση του Αιθιοπικού Οροπεδίου.
Στην Αφρική αντιπροσωπεύεται ευρύτατα το γένος poicephalus, στο οποίο ανήκει ο κιτρινομέτωπος π. (poicephalus flavifrons), με μήκος μικρότερο από 30 εκ. και διαδεδομένος στα δάση του Αιθιοπικού Οροπεδίου.
✔ ψιττακός ο ερίθακος (psittacus erithacus)
Αφρικανικός είναι και ο τεφρόχρους π. ή ψιττακός ο ερίθακος (psittacus erithacus), του οποίου είναι γνωστά διάφορα υποείδη, διαδεδομένα από τη Σιέρα Λεόνε και την Αγκόλα έως την Ταγκανίκα και την Κένυα. Λέγεται ότι το πουλί αυτό μαθαίνει να μιλά καλύτερα από τους άλλους π.
Αφρικανικός είναι και ο τεφρόχρους π. ή ψιττακός ο ερίθακος (psittacus erithacus), του οποίου είναι γνωστά διάφορα υποείδη, διαδεδομένα από τη Σιέρα Λεόνε και την Αγκόλα έως την Ταγκανίκα και την Κένυα. Λέγεται ότι το πουλί αυτό μαθαίνει να μιλά καλύτερα από τους άλλους π.
✔ αγαπόρνις ο ερυθρόλαιμος (agapornis roseicollis)
Από τους αφρικανικούς π. είναι γνωστότατοι οι αχώριστοι, που ονομάστηκαν έτσι από την έκδηλη συνήθειά τους να ζουν κατά ζευγάρια·
το ωραιότερο είδος από τους αχώριστους αυτούς είναι ο αγαπόρνις ο ερυθρόλαιμος (agapornis roseicollis), που ζει στη Νότια Αφρική και έχει μήκος 12 εκ., συν 5 εκ. της ουράς.
Από τους αφρικανικούς π. είναι γνωστότατοι οι αχώριστοι, που ονομάστηκαν έτσι από την έκδηλη συνήθειά τους να ζουν κατά ζευγάρια·
το ωραιότερο είδος από τους αχώριστους αυτούς είναι ο αγαπόρνις ο ερυθρόλαιμος (agapornis roseicollis), που ζει στη Νότια Αφρική και έχει μήκος 12 εκ., συν 5 εκ. της ουράς.
✔ λορίκουλος (loriculus vernalis)
Σε εκτεταμένες περιοχές της νοτιοανατολικής Ασίας είναι διαδεδομένος ο λορίκουλος (loriculus vernalis), με πολύχρωμο φτέρωμα, στο οποίο επικρατεί το πράσινο στο επάνω μέρος και το γαλάζιο στον λαιμό και στην κάτω όψη των πτερύγων και της ουράς.
Σε εκτεταμένες περιοχές της νοτιοανατολικής Ασίας είναι διαδεδομένος ο λορίκουλος (loriculus vernalis), με πολύχρωμο φτέρωμα, στο οποίο επικρατεί το πράσινο στο επάνω μέρος και το γαλάζιο στον λαιμό και στην κάτω όψη των πτερύγων και της ουράς.
✔ μελοψίττακος ο κυματοειδής (melopsittacus undulatus)
Από τους πιο γνωστούς π. είναι ο μελοψίττακος ο κυματοειδής (melopsittacus undulatus), που ζει στην Αυστραλία· το επίθετό του προέρχεται από τις σκούρες κυματοειδείς γραμμές που διασχίζουν το κιτρινοπράσινο φτέρωμα των ανώτερων μερών του σώματός του· το όνομα μελοψίττακος του δόθηκε επίσης γιατί, εκτός του ότι μπορεί να επαναλάβει μέτρια μερικές λέξεις, μαθαίνει να σφυρίζει σύντομες μελωδίες. Έξυπνος, ζωηρός, κοινωνικότατος, ο π. αυτός, που έχει μήκος περίπου 22 εκ., από τα οποία τα μισά καταλαμβάνει η ουρά, προσαρμόζεται εύκολα στην αιχμαλωσία· με κατάλληλη επιλογή, οι διάφοροι εκτροφείς πέτυχαν φυλές με πολύ διαφορετικά χρώματα από εκείνα που επικρατούσαν στο αρχικό είδος.
Από τους πιο γνωστούς π. είναι ο μελοψίττακος ο κυματοειδής (melopsittacus undulatus), που ζει στην Αυστραλία· το επίθετό του προέρχεται από τις σκούρες κυματοειδείς γραμμές που διασχίζουν το κιτρινοπράσινο φτέρωμα των ανώτερων μερών του σώματός του· το όνομα μελοψίττακος του δόθηκε επίσης γιατί, εκτός του ότι μπορεί να επαναλάβει μέτρια μερικές λέξεις, μαθαίνει να σφυρίζει σύντομες μελωδίες. Έξυπνος, ζωηρός, κοινωνικότατος, ο π. αυτός, που έχει μήκος περίπου 22 εκ., από τα οποία τα μισά καταλαμβάνει η ουρά, προσαρμόζεται εύκολα στην αιχμαλωσία· με κατάλληλη επιλογή, οι διάφοροι εκτροφείς πέτυχαν φυλές με πολύ διαφορετικά χρώματα από εκείνα που επικρατούσαν στο αρχικό είδος.
✔ πεζοπόρος παπαγάλος ή παπαγάλος των ελών (Pezoporus wallicus)
Εκτός από τους διάφορους κακατούα, διαδεδομένους στην Αυστραλία, στην Ινδονησία, στη Νέα Γουινέα, ζει και στην Τασμανία, ο πεζοπόρος π. ή π. των ελών (Pezoporus wallicus), που, όπως μαρτυρούν και τα ονόματά του, δεν είναι δενδρόβιος και συχνάζει κατά προτίμηση στις υγρές ζώνες· διαφέρει από τους περισσότερους άλλους π., γιατί ζει πολύ μοναχική ζωή.
Έχει μήκος περίπου 35 εκ., μακριά δάχτυλα και ταρσούς, προσαρμοσμένα για τη βάδιση στο έδαφος, και βγαίνει για τροφή τις νυχτερινές ώρες.
Εκτός από τους διάφορους κακατούα, διαδεδομένους στην Αυστραλία, στην Ινδονησία, στη Νέα Γουινέα, ζει και στην Τασμανία, ο πεζοπόρος π. ή π. των ελών (Pezoporus wallicus), που, όπως μαρτυρούν και τα ονόματά του, δεν είναι δενδρόβιος και συχνάζει κατά προτίμηση στις υγρές ζώνες· διαφέρει από τους περισσότερους άλλους π., γιατί ζει πολύ μοναχική ζωή.
Έχει μήκος περίπου 35 εκ., μακριά δάχτυλα και ταρσούς, προσαρμοσμένα για τη βάδιση στο έδαφος, και βγαίνει για τροφή τις νυχτερινές ώρες.
Ετικέτες:
Ψιττακομόρφα
Ευχαριστούμε που διαβάσατε την ανάρτηση Παπαγάλοι
