Πεζοπόρος (Pezoporus) 
Ο πεζοπόρος (Pezoporus) είναι ενδημικό γένος παπαγάλων της Αυστραλίας με τρία είδη, τον Pezoporus occidentalis, τον Pezoporus wallicus και τον Pezoporus flaviventris, ο οποίος παλιότερα κατατασσόταν σε ξεχωριστό γένος, το Geopsittacus. Όπως μαρτυρεί και το όνομά του, δεν είναι δενδρόβιος και συχνάζει κατά προτίμηση στις υγρές ζώνες· διαφέρει από τους περισσότερους άλλους παπαγάλους, γιατί ζει πολύ μοναχική ζωή.
Είναι μεσαίου μεγέθους παπαγάλοι με μέσο μήκος 25 έως 30 εκατοστά. Το κύριο
χαρακτηριστικό τους είναι το πράσινο σώμα, με τις μαύρες εγκάρσιες ραβδώσεις. Το φτέρωμα στην κοιλιά, μέρος των πτερυγίων και τμήματα της ουράς είναι κιτρινωπό. Άλλα κοινά χαρακτηριστικά είναι το σκούρο γκρι ράμφος, τα ανοικτά καφέ πόδια και το παχύ κεφάλι. Μόνο το είδος Pezoporus wallicus και το Pezoporus flaviventris έχουν ένα κόκκινο σημάδι στο μέτωπο.
Έχουν μακριά δάχτυλα και ταρσούς, προσαρμοσμένα για τη βάδιση στο έδαφος, ενώ αναζητούν την τροφή τους τις νυχτερινές ώρες.
Δεν πρέπει να μπερδεύεται με το κακάπο, με το οποίο αρκετά συχνά συγχέεται εξαιτίας του παρόμοιου χρώματος, του ίδιου βιοτόπου που ζουν και της νυχτερινής τους δραστηριότητας.
Αναπαραγωγή
Χτίζουν τη φωλιά τους στο έδαφος ή κοντά στο έδαφος. Γεννάνε από τρία έως τέσσερα αυγά, τα οποία επωάζονται για περίπου τρεις εβδομάδες. Κατά τη διάρκεια της φροντίδας των νεοσσών, οι γονείς είναι πολύ προσεκτικοί, προσγειώνονται στο έδαφος λίγα μέτρα μπροστά από τη φωλιά και στη συνέχεια βαδίζουν προσεκτικά στη φωλιά, κρυμμένοι στην πυκνή βλάστηση.
Κατάσταση πληθυσμού
Το είδος Pezoporus occidentalis είναι ένα από τα πιο σπάνια και μυστηριώδη πουλιά στον κόσμο, χωρίς κάποιος να το έχει δει από το 1912 μέχρι και το 1979, οδηγώντας σε εικασίες ότι είχε εξαφανιστεί. Ήταν γνωστό μόνο από 22 δείγματα που υπήρχαν σε διάφορα μουσεία, εκ των οποίων τα 21 από αυτά χρονολογούνται από τον 19ο αιώνα. Στη συνέχεια, υπήρχαν αρκετές μη επιβεβαιωμένες παρατηρήσεις, συμπεριλαμβανομένης μίας το 1979 από τον ορνιθολόγο Shane A. Parker, στα βορειοδυτικά της Νότιας Αυστραλίας. Το 1988, ο Αυστραλός επιχειρηματίας Ντικ Σμιθ προσέφερε ανταμοιβή 50.000 δολαρίων για την ανακάλυψή του. Οι πρόσφατες εκτιμήσεις του BirdLife International υπολογίζει τον πληθυσμό του σε 50 έως 250 πουλιά και το ταξινομεί στην κατηγορία "απειλούμενα" είδη.
Ο πεζοπόρος (Pezoporus) είναι ενδημικό γένος παπαγάλων της Αυστραλίας με τρία είδη, τον Pezoporus occidentalis, τον Pezoporus wallicus και τον Pezoporus flaviventris, ο οποίος παλιότερα κατατασσόταν σε ξεχωριστό γένος, το Geopsittacus. Όπως μαρτυρεί και το όνομά του, δεν είναι δενδρόβιος και συχνάζει κατά προτίμηση στις υγρές ζώνες· διαφέρει από τους περισσότερους άλλους παπαγάλους, γιατί ζει πολύ μοναχική ζωή.
Είναι μεσαίου μεγέθους παπαγάλοι με μέσο μήκος 25 έως 30 εκατοστά. Το κύριο
χαρακτηριστικό τους είναι το πράσινο σώμα, με τις μαύρες εγκάρσιες ραβδώσεις. Το φτέρωμα στην κοιλιά, μέρος των πτερυγίων και τμήματα της ουράς είναι κιτρινωπό. Άλλα κοινά χαρακτηριστικά είναι το σκούρο γκρι ράμφος, τα ανοικτά καφέ πόδια και το παχύ κεφάλι. Μόνο το είδος Pezoporus wallicus και το Pezoporus flaviventris έχουν ένα κόκκινο σημάδι στο μέτωπο.
Έχουν μακριά δάχτυλα και ταρσούς, προσαρμοσμένα για τη βάδιση στο έδαφος, ενώ αναζητούν την τροφή τους τις νυχτερινές ώρες.
Δεν πρέπει να μπερδεύεται με το κακάπο, με το οποίο αρκετά συχνά συγχέεται εξαιτίας του παρόμοιου χρώματος, του ίδιου βιοτόπου που ζουν και της νυχτερινής τους δραστηριότητας.
Αναπαραγωγή
Χτίζουν τη φωλιά τους στο έδαφος ή κοντά στο έδαφος. Γεννάνε από τρία έως τέσσερα αυγά, τα οποία επωάζονται για περίπου τρεις εβδομάδες. Κατά τη διάρκεια της φροντίδας των νεοσσών, οι γονείς είναι πολύ προσεκτικοί, προσγειώνονται στο έδαφος λίγα μέτρα μπροστά από τη φωλιά και στη συνέχεια βαδίζουν προσεκτικά στη φωλιά, κρυμμένοι στην πυκνή βλάστηση.
Κατάσταση πληθυσμού
Το είδος Pezoporus occidentalis είναι ένα από τα πιο σπάνια και μυστηριώδη πουλιά στον κόσμο, χωρίς κάποιος να το έχει δει από το 1912 μέχρι και το 1979, οδηγώντας σε εικασίες ότι είχε εξαφανιστεί. Ήταν γνωστό μόνο από 22 δείγματα που υπήρχαν σε διάφορα μουσεία, εκ των οποίων τα 21 από αυτά χρονολογούνται από τον 19ο αιώνα. Στη συνέχεια, υπήρχαν αρκετές μη επιβεβαιωμένες παρατηρήσεις, συμπεριλαμβανομένης μίας το 1979 από τον ορνιθολόγο Shane A. Parker, στα βορειοδυτικά της Νότιας Αυστραλίας. Το 1988, ο Αυστραλός επιχειρηματίας Ντικ Σμιθ προσέφερε ανταμοιβή 50.000 δολαρίων για την ανακάλυψή του. Οι πρόσφατες εκτιμήσεις του BirdLife International υπολογίζει τον πληθυσμό του σε 50 έως 250 πουλιά και το ταξινομεί στην κατηγορία "απειλούμενα" είδη.
Το γένος πεζοπόρος ανήκει στη φυλή Pezoporini (η φυλή είναι μια ταξινομική βαθμίδα πάνω από το γένος, αλλά κάτω από την οικογένεια και την υποοικογένεια).
Το γένος ενδημεί την αυστραλιανή ήπειρο κυρίως στις νότιες ακτές, καθώς και στη δυτική Τασμανία.
Δεδομένου ότι οι πεζοπόροι περνάνε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους στο έδαφος ανάμεσα στη χλόη και στους θάμνους, είναι ευάλωτοι στις συχνές πυρκαγιές σε περιόδους ξηρασίας. Μετά από πυρκαγιές αναγκάζονται να μετακινηθούν σε άλλες ασφαλέστερες περιοχές. Άλλες απειλές είναι τα διάφορα αρπακτικά όπως οι αλεπούδες τα σκυλιά και οι γάτες
Το γένος ενδημεί την αυστραλιανή ήπειρο κυρίως στις νότιες ακτές, καθώς και στη δυτική Τασμανία.
Δεδομένου ότι οι πεζοπόροι περνάνε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους στο έδαφος ανάμεσα στη χλόη και στους θάμνους, είναι ευάλωτοι στις συχνές πυρκαγιές σε περιόδους ξηρασίας. Μετά από πυρκαγιές αναγκάζονται να μετακινηθούν σε άλλες ασφαλέστερες περιοχές. Άλλες απειλές είναι τα διάφορα αρπακτικά όπως οι αλεπούδες τα σκυλιά και οι γάτες
Ετικέτες:
Ψιττακομόρφα
Ευχαριστούμε που διαβάσατε την ανάρτηση Πεζοπόρος
