Στικταετός (Aquila clanga) 
Χρωματισμός σκουρόχρωμο-καστανό, με λευκά στίγματα που δημιουργούν δύο λευκές λωρίδες στο πάνω μέρος, ανοιχτότερο στο κάτω μέρος. Λίγο λευκό στο πάνω μέρος της ουράς. Ουρά κοντή, λίγο στρογγυλή. Λαιμός λεπτός. Μικρό κεφάλι-μικρό ράμφος. Τη ράχη του νεαρού Στικταετού στολίζουν υπόλευκες κηλίδες και πιτσιλιές ενώ στη ρίζα της ουράς του έχει αρκετό λευκό που σχηματίζει ένα V. Όταν πετάει, ξεχωρίζουν οι δύο ανοιχτόχρωμες λωρίδες στις φτερούγες.
Μήκος: 62-74 cm, Βάρος: 2,5 Kgr, Ανοιγμα Φτερών: 1,52-1,80 m.
Αναπαραγωγή: Γεννά 1-2 αυγά, τα κλωσσά 42-45 ημέρες. Οι νεοσσοί πετούν μετά από 60-65 ημέρες.
Τροφή: Βατράχους, ποντικούς, αδύναμα πουλιά.
Βιότοπος Σε δένδρα, κοντά σε λίμνες, ποτάμια, έλη. Φωλιάζει σε δένδρα ή σε θάμνους της στέππας. Σε ανοικτές περιοχές, παρατηρούνται μόνο κατά τη μετανάστευση. Συνήθως βρίσκονται σε υψόμετρα μέχρι 300 μέτρα, αλλά στις ασιατικές περιοχές μπορεί να κυνηγάνε μέχρι τα 1700 μέτρα, ενώ έχουν παρατηρηθεί κατά τη μετανάστευση και μέχρι τα 3800 μέτρα (Ιράν, Νεπάλ).
Ιερακόμορφα | Αετίδαι, (Accipitridae) | Αετίδαι, (Aquila)
Διατροφή: Στους τόπους αναπαραγωγής, η διατροφή αποτελείται κυρίως από μικρά έως μεσαίου μεγέθους θηλαστικά, (κυρίως τρωκτικά) και πτηνά, με τα αμφίβια και τα ερπετά να ακολουθούν. Σπανιότερα επιτίθεται σε μικρά ψάρια, έντομα, αλλά και θνησιμαία. Κατά τη χειμερινή περίοδο, η κύρια μορφή τροφής ανάλογα με την τοποθεσία, περιλαμβάνει έντομα όπως ακρίδες και τερμίτες, θνησιμαία ή, σε υγροτόπους, κυρίως υδρόβια πτηνά. Επίσης επιτίθεται σε μεγάλα πουλιά, όταν αυτά είναι τραυματισμένα ή ασθενικά, όπως σε πάπιες και ερωδιούς.
Ο Στικταετός κυνηγάει συνήθως μόνος και, προτιμάει να ερευνά το έδαφος περπατώντας και, όχι από κρυψώνα όπως ο Κραυγαετός. Όταν προτιμήσει την εναέρια έρευνα, το κάνει με εναέριους κύκλους (soaring), από σχετικά χαμηλό ύψος και, μετά τον εντοπισμό του θηράματος, κάνει κάθετη εφόρμηση. Σε περίπτωση που η λεία είναι καλοβατικά πτηνά, τότε προσπαθεί να διασπάσει τον όγκο τους με διαδοχικές «βουτιές» και, κατόπιν, διαλέγει ένα απομονωμένο άτομο και του επιτίθεται.
Αν και έχει τη δυνατότητα σύλληψης γρήγορων θηραμάτων, προτιμάει (συνήθως) τα πιο αργοκίνητα, όπως λ.χ. τις πάπιες.
Στις περιοχές διαχείμασης, το είδος είναι πιο κοινωνικό. Μικρά κοπάδια μέχρι και δέκα ατόμων ποικίλης ηλικίας δημιουργούνται, και περιπολούν από κοινού το έδαφος. Μπορούν επίσης να ενωθούν με άλλα Accipitridae, όπως Ικτίνους (Milvus sp.) ή αετούς της στέπας (Α. nipalensis).
Κατάσταση πληθυσμού: Το είδος είναι, τουλάχιστον για την Ευρώπη, σπάνιο με τον συνολικό πληθυσμό να εκτιμάται σύμφωνα με την IUCN, περίπου στα 900 αναπαραγωγικά ζευγάρια (2004). Ειδικά για το ασιατικό τμήμα της Ρωσίας, τα μέχρι στιγμής στοιχεία είναι ελάχιστα και αναξιόπιστα. Ο πληθυσμός έχει μειωθεί εδώ και δεκαετίες, καθώς οι κύριοι λόγοι είναι η καταστροφή των ενδιαιτημάτων και το κυνήγι. Ειδικά στην Ιταλία, την Τουρκία, και το Λίβανο, είναι πολύ συχνό φαινόμενο τα πυροβολημένα πουλιά κατά τη μετανάστευσή τους. Μεγάλο πρόβλημα στη συγκέντρωση ακριβών πληθυσμιακών στοιχείων, αποτελεί η δύσκολη διαφορική παρατήρηση σε σχέση με τον Κραυγαετό.
Ένα από τα σημαντικότερα κράτη, όπου καταβάλλεται συστηματική προσπάθεια διατήρησης του είδους είναι η Εσθονία. Τα περισσότερα ζευγάρια αναπαραγωγής βρίσκονται στη Ρωσία και ακολουθούν η Λευκορωσία και η Ουκρανία.
Για την Ελλάδα, ο Στικταετός αποτελεί χειμερινό επισκέπτη (από Οκτώβριο μέχρι Μάρτιο), που επειδή δεν φωλιάζει, είναι δύσκολο να παρατηρηθεί και να διερευνηθεί η συμπεριφορά του. Στη δεκαετία του ’80, ο ετήσιος μέσος όρος παρατήρησης ήταν μόλις 10-15 άτομα που, στη μεγάλη τους πλειοψηφία, ήσαν νεαρά άτομα. Γι’αυτό, ειδικά στην Ελλάδα, έχει ενταχθεί στην κατηγορία Κινδυνεύοντα (Endangered E2).
Μέτρα προστασίας: Οι μεγαλύτεροι κίνδυνοι που αντιμετωπίζει ο Στικταετός στην Ελλάδα, είναι η λαθροθηρία και οι συνεχιζόμενες επεμβάσεις στους βιοτόπους του (αποξηράνσεις, αποψιλώσεις παραποταμίων και παραλιμνίων δασών). Το κυνήγι του απαγορεύεται αυστηρά (Απόφαση 414985/1985 ΥΠΓΕ).
Χρωματισμός σκουρόχρωμο-καστανό, με λευκά στίγματα που δημιουργούν δύο λευκές λωρίδες στο πάνω μέρος, ανοιχτότερο στο κάτω μέρος. Λίγο λευκό στο πάνω μέρος της ουράς. Ουρά κοντή, λίγο στρογγυλή. Λαιμός λεπτός. Μικρό κεφάλι-μικρό ράμφος. Τη ράχη του νεαρού Στικταετού στολίζουν υπόλευκες κηλίδες και πιτσιλιές ενώ στη ρίζα της ουράς του έχει αρκετό λευκό που σχηματίζει ένα V. Όταν πετάει, ξεχωρίζουν οι δύο ανοιχτόχρωμες λωρίδες στις φτερούγες.
Μήκος: 62-74 cm, Βάρος: 2,5 Kgr, Ανοιγμα Φτερών: 1,52-1,80 m.
Αναπαραγωγή: Γεννά 1-2 αυγά, τα κλωσσά 42-45 ημέρες. Οι νεοσσοί πετούν μετά από 60-65 ημέρες.
Τροφή: Βατράχους, ποντικούς, αδύναμα πουλιά.
Βιότοπος Σε δένδρα, κοντά σε λίμνες, ποτάμια, έλη. Φωλιάζει σε δένδρα ή σε θάμνους της στέππας. Σε ανοικτές περιοχές, παρατηρούνται μόνο κατά τη μετανάστευση. Συνήθως βρίσκονται σε υψόμετρα μέχρι 300 μέτρα, αλλά στις ασιατικές περιοχές μπορεί να κυνηγάνε μέχρι τα 1700 μέτρα, ενώ έχουν παρατηρηθεί κατά τη μετανάστευση και μέχρι τα 3800 μέτρα (Ιράν, Νεπάλ).Ιερακόμορφα | Αετίδαι, (Accipitridae) | Αετίδαι, (Aquila)
Διατροφή: Στους τόπους αναπαραγωγής, η διατροφή αποτελείται κυρίως από μικρά έως μεσαίου μεγέθους θηλαστικά, (κυρίως τρωκτικά) και πτηνά, με τα αμφίβια και τα ερπετά να ακολουθούν. Σπανιότερα επιτίθεται σε μικρά ψάρια, έντομα, αλλά και θνησιμαία. Κατά τη χειμερινή περίοδο, η κύρια μορφή τροφής ανάλογα με την τοποθεσία, περιλαμβάνει έντομα όπως ακρίδες και τερμίτες, θνησιμαία ή, σε υγροτόπους, κυρίως υδρόβια πτηνά. Επίσης επιτίθεται σε μεγάλα πουλιά, όταν αυτά είναι τραυματισμένα ή ασθενικά, όπως σε πάπιες και ερωδιούς.
Ο Στικταετός κυνηγάει συνήθως μόνος και, προτιμάει να ερευνά το έδαφος περπατώντας και, όχι από κρυψώνα όπως ο Κραυγαετός. Όταν προτιμήσει την εναέρια έρευνα, το κάνει με εναέριους κύκλους (soaring), από σχετικά χαμηλό ύψος και, μετά τον εντοπισμό του θηράματος, κάνει κάθετη εφόρμηση. Σε περίπτωση που η λεία είναι καλοβατικά πτηνά, τότε προσπαθεί να διασπάσει τον όγκο τους με διαδοχικές «βουτιές» και, κατόπιν, διαλέγει ένα απομονωμένο άτομο και του επιτίθεται.
Αν και έχει τη δυνατότητα σύλληψης γρήγορων θηραμάτων, προτιμάει (συνήθως) τα πιο αργοκίνητα, όπως λ.χ. τις πάπιες.
Στις περιοχές διαχείμασης, το είδος είναι πιο κοινωνικό. Μικρά κοπάδια μέχρι και δέκα ατόμων ποικίλης ηλικίας δημιουργούνται, και περιπολούν από κοινού το έδαφος. Μπορούν επίσης να ενωθούν με άλλα Accipitridae, όπως Ικτίνους (Milvus sp.) ή αετούς της στέπας (Α. nipalensis).
Κατάσταση πληθυσμού: Το είδος είναι, τουλάχιστον για την Ευρώπη, σπάνιο με τον συνολικό πληθυσμό να εκτιμάται σύμφωνα με την IUCN, περίπου στα 900 αναπαραγωγικά ζευγάρια (2004). Ειδικά για το ασιατικό τμήμα της Ρωσίας, τα μέχρι στιγμής στοιχεία είναι ελάχιστα και αναξιόπιστα. Ο πληθυσμός έχει μειωθεί εδώ και δεκαετίες, καθώς οι κύριοι λόγοι είναι η καταστροφή των ενδιαιτημάτων και το κυνήγι. Ειδικά στην Ιταλία, την Τουρκία, και το Λίβανο, είναι πολύ συχνό φαινόμενο τα πυροβολημένα πουλιά κατά τη μετανάστευσή τους. Μεγάλο πρόβλημα στη συγκέντρωση ακριβών πληθυσμιακών στοιχείων, αποτελεί η δύσκολη διαφορική παρατήρηση σε σχέση με τον Κραυγαετό.
Ένα από τα σημαντικότερα κράτη, όπου καταβάλλεται συστηματική προσπάθεια διατήρησης του είδους είναι η Εσθονία. Τα περισσότερα ζευγάρια αναπαραγωγής βρίσκονται στη Ρωσία και ακολουθούν η Λευκορωσία και η Ουκρανία.
Για την Ελλάδα, ο Στικταετός αποτελεί χειμερινό επισκέπτη (από Οκτώβριο μέχρι Μάρτιο), που επειδή δεν φωλιάζει, είναι δύσκολο να παρατηρηθεί και να διερευνηθεί η συμπεριφορά του. Στη δεκαετία του ’80, ο ετήσιος μέσος όρος παρατήρησης ήταν μόλις 10-15 άτομα που, στη μεγάλη τους πλειοψηφία, ήσαν νεαρά άτομα. Γι’αυτό, ειδικά στην Ελλάδα, έχει ενταχθεί στην κατηγορία Κινδυνεύοντα (Endangered E2).
Μέτρα προστασίας: Οι μεγαλύτεροι κίνδυνοι που αντιμετωπίζει ο Στικταετός στην Ελλάδα, είναι η λαθροθηρία και οι συνεχιζόμενες επεμβάσεις στους βιοτόπους του (αποξηράνσεις, αποψιλώσεις παραποταμίων και παραλιμνίων δασών). Το κυνήγι του απαγορεύεται αυστηρά (Απόφαση 414985/1985 ΥΠΓΕ).
