Όρνιο, Γύψ ο πυρρόχρους (Gyps fulvus) 
Ο Gyps fulvus είναι το πιο κοινό είδος γ., γνωστό με την κοινή ονομασία όρνιο. Το σώμα του φτάνει σε μήκος το 1 μ. και φέρει πολύ πλατιές φτερούγες με άνοιγμα περίπου 2,50 μ. και κοντή ουρά. Έχει γυμνό λευκό κεφάλι με κίτρινο ράμφος και μακρύ λαιμό αραιά σκεπασμένο με κοντά λευκά πούπουλα.
Το φτέρωμά του είναι γενικά καστανοκόκκινο με λευκόχρωμες ποικίλσεις. Ο γ. αυτός ζει κατά σμήνη στις ορεινές περιοχές της Ασίας, της βόρειας Αφρικής και της νότιας Ευρώπης· είναι διαδεδομένος κυρίως στη Βαλκανική χερσόνησο, στη Σικελία, στη Σαρδηνία και στην Ελλάδα.
Φωλιάζει σε βραχώδεις γκρεμούς, όπου τα θηλυκά γεννούν μόνο ένα αβγό, το οποίο επωάζουν και οι δύο γονείς περίπου επί 50 μέρες.
Το πέταγμά του είναι συγκρατημένο και μεγαλοπρεπές· χάρη στα θερμά ανοδικά ρεύματα πετάει το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας χωρίς να κουνά τις φτερούγες του, πολλές φορές παρακολουθώντας άλλους γ. ή άλλα πουλιά που ψάχνουν για ψοφίμια. Εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την ορεινή κτηνοτροφία και τρέφεται κυρίως με τα εντόσθια των νεκρών ζώων, καθαρίζοντας τα βουνά από τις εστίες μόλυνσης
Οικολογία: Είδος που σχηματίζει αποικίες, το όρνιο συναντάται σε ανοιχτές εκτάσεις με αραιή βλάστηση ενώ φωλιάζει σε απότομα βράχια χαμηλού συνήθως υψόμετρου. Ο χώρος αναζήτησης τροφής εκτείνεται συνήθως σε ακτίνα 30-40 χλμ. γύρω από την αποικία αλλά περιπλανώμενα άτομα που ψάχνουν για τροφή μπορεί να παρατηρηθούν πολύ μακρύτερα (200-300 χλμ.).
Ιερακόμορφα | Αετίδαι, (Accipitridae) | Γύπες (Gyps)
Τρέφεται με ψοφίμια κτηνοτροφικών ζώων μεσαίου ή μεγάλου μεγέθους όπως ιπποειδή και βοοειδή. Προτιμά κυρίως τα μαλακά μέρη των νεκρών ζώων, δείχνοντας ιδιαίτερη προτίμηση στα εντόσθια.
Η οξεία του όραση, οι πτητικές του συνήθειες και κυρίως η αγελαία του συμπεριφορά το βοηθούν στο να εντοπίζει τα πτώματα πριν την σήψη, γεγονός ιδιαίτερα ωφέλιμο σε θερμά κλίματα όπου τα νεκρά ζώα αποτελούν εστίες μόλυνσης. Μία ομάδα από 60-80 όρνια μπορεί να καταναλώσει ένα κουφάρι προβάτου μέσα σε 5-10 λεπτά ή μια αγελάδα, ή άλογο σε 3- 4 ώρες.
Πιθανές απειλές. Σημαντικότερες απειλές θεωρούνται το παράνομο κυνήγι και τα δηλητηριασμένα δολώματα αλλά κυρίως η μείωση της νομαδικής κτηνοτροφίας η οποία παλαιότερα εξασφάλιζε την κύρια πηγή τροφής (νεκρά ζώα) για το είδος. Επιπλέον, η καλύτερη περίθαλψη των κτηνοτροφικών ζώων έχει οδηγήσει στη χαμηλότερη τους θνησιμότητα, ενώ παράλληλα έχει γίνει υποχρεωτική η ταφή των νεκρών ζώων.
Συνέπεια των παραπάνω είναι η μείωση της διαθέσιμης τροφής για τα πτωματοφάγα πτηνά. Αυτή η μείωση της διαθέσιμης τροφής δημιουργεί σοβαρά προβλήματα επιβίωσης στους εναπομείναντες πληθυσμούς, και πρέπει να ληφθούν άμεσα αντισταθμιστικά μέτρα (ταΐστρες).
Ο Gyps fulvus είναι το πιο κοινό είδος γ., γνωστό με την κοινή ονομασία όρνιο. Το σώμα του φτάνει σε μήκος το 1 μ. και φέρει πολύ πλατιές φτερούγες με άνοιγμα περίπου 2,50 μ. και κοντή ουρά. Έχει γυμνό λευκό κεφάλι με κίτρινο ράμφος και μακρύ λαιμό αραιά σκεπασμένο με κοντά λευκά πούπουλα.
Το φτέρωμά του είναι γενικά καστανοκόκκινο με λευκόχρωμες ποικίλσεις. Ο γ. αυτός ζει κατά σμήνη στις ορεινές περιοχές της Ασίας, της βόρειας Αφρικής και της νότιας Ευρώπης· είναι διαδεδομένος κυρίως στη Βαλκανική χερσόνησο, στη Σικελία, στη Σαρδηνία και στην Ελλάδα.
Φωλιάζει σε βραχώδεις γκρεμούς, όπου τα θηλυκά γεννούν μόνο ένα αβγό, το οποίο επωάζουν και οι δύο γονείς περίπου επί 50 μέρες.
Το πέταγμά του είναι συγκρατημένο και μεγαλοπρεπές· χάρη στα θερμά ανοδικά ρεύματα πετάει το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας χωρίς να κουνά τις φτερούγες του, πολλές φορές παρακολουθώντας άλλους γ. ή άλλα πουλιά που ψάχνουν για ψοφίμια. Εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την ορεινή κτηνοτροφία και τρέφεται κυρίως με τα εντόσθια των νεκρών ζώων, καθαρίζοντας τα βουνά από τις εστίες μόλυνσης
Οικολογία: Είδος που σχηματίζει αποικίες, το όρνιο συναντάται σε ανοιχτές εκτάσεις με αραιή βλάστηση ενώ φωλιάζει σε απότομα βράχια χαμηλού συνήθως υψόμετρου. Ο χώρος αναζήτησης τροφής εκτείνεται συνήθως σε ακτίνα 30-40 χλμ. γύρω από την αποικία αλλά περιπλανώμενα άτομα που ψάχνουν για τροφή μπορεί να παρατηρηθούν πολύ μακρύτερα (200-300 χλμ.).
Ιερακόμορφα | Αετίδαι, (Accipitridae) | Γύπες (Gyps)
Τρέφεται με ψοφίμια κτηνοτροφικών ζώων μεσαίου ή μεγάλου μεγέθους όπως ιπποειδή και βοοειδή. Προτιμά κυρίως τα μαλακά μέρη των νεκρών ζώων, δείχνοντας ιδιαίτερη προτίμηση στα εντόσθια.
Η οξεία του όραση, οι πτητικές του συνήθειες και κυρίως η αγελαία του συμπεριφορά το βοηθούν στο να εντοπίζει τα πτώματα πριν την σήψη, γεγονός ιδιαίτερα ωφέλιμο σε θερμά κλίματα όπου τα νεκρά ζώα αποτελούν εστίες μόλυνσης. Μία ομάδα από 60-80 όρνια μπορεί να καταναλώσει ένα κουφάρι προβάτου μέσα σε 5-10 λεπτά ή μια αγελάδα, ή άλογο σε 3- 4 ώρες.
Το όρνιο ήταν σύμβολο της θεάς Νεχβέτ των Αιγυπτίων και εμφανιζόταν, επίσης, στα πολεμικά λάβαρα των Αιγυπτίων, των Ασσυρίων και των Περσών.
Το Όρνιο είναι είδος επιδημητικό στην Ελλάδα και στην ευρύτερη περιοχή. Στην Ελλάδα ο πληθυσμός του Όρνιου την δεκαετία του 80' εκτιμήθηκε στα 450 ζευγάρια με 250 από αυτά, μόνο στην Κρήτη. Νεότερες εκτιμήσεις υπολογίζουν το πληθυσμό του είδους σε όχι περισσότερα από 300 ζευγάρια. Το Όρνιο έχει καταχωρηθεί στον Kατάλογο I της Κοινοτικής Οδηγίας 79/409/ΕΟΚ και τελεί υπό αυστηρή προστασία ενώ παράλληλα έχει χαρακτηρισθεί ως σπάνιο και τρωτό στο Κόκκινο Βιβλίο Απειλούμενων Σπονδυλοζώων της Ευρώπης και της Ελλάδας αντίστοιχα.Πιθανές απειλές. Σημαντικότερες απειλές θεωρούνται το παράνομο κυνήγι και τα δηλητηριασμένα δολώματα αλλά κυρίως η μείωση της νομαδικής κτηνοτροφίας η οποία παλαιότερα εξασφάλιζε την κύρια πηγή τροφής (νεκρά ζώα) για το είδος. Επιπλέον, η καλύτερη περίθαλψη των κτηνοτροφικών ζώων έχει οδηγήσει στη χαμηλότερη τους θνησιμότητα, ενώ παράλληλα έχει γίνει υποχρεωτική η ταφή των νεκρών ζώων.
Συνέπεια των παραπάνω είναι η μείωση της διαθέσιμης τροφής για τα πτωματοφάγα πτηνά. Αυτή η μείωση της διαθέσιμης τροφής δημιουργεί σοβαρά προβλήματα επιβίωσης στους εναπομείναντες πληθυσμούς, και πρέπει να ληφθούν άμεσα αντισταθμιστικά μέτρα (ταΐστρες).
