Σφηκιάρης, Πέρνης ο μελισσοφάγος (Pernis apivorus) 
Μεσαίου μεγέθους αρπακτικό που προτιμά δάση φυλλοβόλων με μεγάλα διάκενα. Μοιάζει με τη γερακίνα, από την οποία διακρίνεται από τη μακρύτερη ουρά και από το γκρίζο ράμφος. Τρέφεται με έντομα (κυρίως σφήκες και μέλισσες) και λιγότερο με μικρά πτηνά, τρωκτικά και αυγά.Στην Ελλάδα το είδος παρουσιάζει ευρεία κατανομή αν και τα περισσότερα ζευγάρια ενδημούν σε Στερεά Ελλάδα, Μακεδονία και Θράκη. Ο συνολικός αριθμός ζευγαριών του είδους στην χώρα μας υπολογίζεται σε 1.000-2.000. Τυπικό δασόβιο είδος ο Σφηκιάρης απαντάται τόσο σε ώριμα δάση όσο και σε νεαρές συστάδες με ξέφωτα ή καλλιέργειες.
Ιερακόμορφα (Falconiformes) | Αετίδαι, (Accipitridae) | Πέρνης (Pernis)
Καλοκαιρινός επισκέπτης στην Ευρώπη ο Σφηκιάρης συναντάται σε όλες τις χώρες. Η γεωγραφική του εξάπλωση περιλαμβάνει την τροπική Αφρική σαν περιοχή διαχείμασης ενώ σαν περιοχή αναπαραγωγής περιλαμβάνει την Ευρώπη, την κεντρική Ασία και μέρος της μέσης ανατολής, όπως το Ιράν και την Συρία. Στην Ευρώπη απουσιάζει από την Ισλανδία, την Ιρλανδία, την βόρειο Σκανδιναβία και την νότια Ισπανία ενώ στην Ρωσία φτάνει μέχρι την δυτική Σιβηρία. Στην Ελλάδα έχει αρκετά ευρεία διανομή στην ηπειρωτική χώρα καθώς και σε μερικά νησιά του βόρειου και ανατολικού Αιγαίου όπως την Λέσβο, την Σκόπελο και την Σκιάθο. Στην Πελοπόννησο είναι αρκετά αραιή η παρουσία του, σύμφωνα με τα λιγοστά στοιχεία που υπάρχουν, ενώ είναι πιο έντονη η παρουσία του στην δυτική Στερεά Ελλάδα, την Θράκη και την Μακεδονία. Στην Κύπρο είναι κυρίως περαστικό κατά τις μεταναστεύσεις του.
Τυπικό δασόβιο είδος ο Σφηκιάρης απαντάται τόσο σε ώριμα δάση όσο και σε νεαρές συστάδες με ξέφωτα ή καλλιέργειες.
Διατροφή
Ο Σφηκιάρης σπάνια θα τραφεί με μικρά θηλαστικά ή πουλιά. Η κύρια τροφή του είναι οι προνύμφες σφηκών και μελισσών που ξεθάβει, μαζί με τις φωλιές, από το χώμα. Το πολύ πυκνό φτέρωμα στο πρόσωπο τον προστατεύει από τα τσιμπήματά τους. Τρώει επίσης και άλλα έντομα αλλά δεν λέει όχι και στα φρούτα.
Αναπαραγωγή
Φωλιάζει σε δέντρα την περίοδο Απρίλιο - Μάιο όπου γεννά 2 αυγά τα οποία επωάζει για 30-37 ημέρες. Τα νεαρά πτερώνονται μετά από 45 ημέρες ενώ η περίοδος της επιστροφής στις περιοχές διαχείμασης ξεκινά στην από τα μέσα Αυγούστου μέχρι τα μέσα Οκτώβρη.
Πως θα τον αναγνωρίσουμε: Το σώμα του είναι λεπτό και τα πόδια αδύνατα. Το κεφάλι είναι πολύ μικρό, ενώ ο λαιμός είναι μακρύς. Το μικρό τεφρωπό κεφάλι του μοιάζει με του Περιστεριού και στηρίζεται σε σχετικά μακρύ λαιμό. Το φτέρωμά του ποικίλλει: το πάνω μέρος είναι σκουροκάστανο με αχνές λευκές πιτσιλιές ενώ το κάτω μέρος έχει έντονες σκοτεινοκάστανες κηλίδες και μερικές φορές είναι τελείως καστανό. Τα μάτια του είναι κιτρινωπά και η μακριά ουρά του έχει μια σκούρα ράβδωση και δύο στενότερες κοντά στη βάση. Τα ανήλικα έχουν συχνά κρεμ αποχρώσεις στο κεφάλι και ραβδωτές καφετιές γραμμές στο κάτω μέρος.
Το όνομα του προέρχεται από την Ελληνική λέξη Πέρνης, που ο Αριστοτέλης χρησιμοποιούσε ως συνώνυμο του αρπακτικού πτηνού, και την Λατινική λέξη apivorus που σημαίνει μελισσοφάγος.
Μεσαίου μεγέθους αρπακτικό που προτιμά δάση φυλλοβόλων με μεγάλα διάκενα. Μοιάζει με τη γερακίνα, από την οποία διακρίνεται από τη μακρύτερη ουρά και από το γκρίζο ράμφος. Τρέφεται με έντομα (κυρίως σφήκες και μέλισσες) και λιγότερο με μικρά πτηνά, τρωκτικά και αυγά.Στην Ελλάδα το είδος παρουσιάζει ευρεία κατανομή αν και τα περισσότερα ζευγάρια ενδημούν σε Στερεά Ελλάδα, Μακεδονία και Θράκη. Ο συνολικός αριθμός ζευγαριών του είδους στην χώρα μας υπολογίζεται σε 1.000-2.000. Τυπικό δασόβιο είδος ο Σφηκιάρης απαντάται τόσο σε ώριμα δάση όσο και σε νεαρές συστάδες με ξέφωτα ή καλλιέργειες.
Ιερακόμορφα (Falconiformes) | Αετίδαι, (Accipitridae) | Πέρνης (Pernis)
Αετίδες
Θαλασσαετός
Φιδαετός
Αετογερακίνα
Χιονογερακίνα
Γερακίνα
Ψαλιδιάρης
Σφηκιάρης
Έλανος
Τσίφτης
Ψαραετός
Αλιάστωρ
ΕνδιαίτημαΘαλασσαετός
Φιδαετός
Αετογερακίνα
Χιονογερακίνα
Γερακίνα
Ψαλιδιάρης
Σφηκιάρης
Έλανος
Τσίφτης
Ψαραετός
Αλιάστωρ
Καλοκαιρινός επισκέπτης στην Ευρώπη ο Σφηκιάρης συναντάται σε όλες τις χώρες. Η γεωγραφική του εξάπλωση περιλαμβάνει την τροπική Αφρική σαν περιοχή διαχείμασης ενώ σαν περιοχή αναπαραγωγής περιλαμβάνει την Ευρώπη, την κεντρική Ασία και μέρος της μέσης ανατολής, όπως το Ιράν και την Συρία. Στην Ευρώπη απουσιάζει από την Ισλανδία, την Ιρλανδία, την βόρειο Σκανδιναβία και την νότια Ισπανία ενώ στην Ρωσία φτάνει μέχρι την δυτική Σιβηρία. Στην Ελλάδα έχει αρκετά ευρεία διανομή στην ηπειρωτική χώρα καθώς και σε μερικά νησιά του βόρειου και ανατολικού Αιγαίου όπως την Λέσβο, την Σκόπελο και την Σκιάθο. Στην Πελοπόννησο είναι αρκετά αραιή η παρουσία του, σύμφωνα με τα λιγοστά στοιχεία που υπάρχουν, ενώ είναι πιο έντονη η παρουσία του στην δυτική Στερεά Ελλάδα, την Θράκη και την Μακεδονία. Στην Κύπρο είναι κυρίως περαστικό κατά τις μεταναστεύσεις του.
Τυπικό δασόβιο είδος ο Σφηκιάρης απαντάται τόσο σε ώριμα δάση όσο και σε νεαρές συστάδες με ξέφωτα ή καλλιέργειες.
Διατροφή
Ο Σφηκιάρης σπάνια θα τραφεί με μικρά θηλαστικά ή πουλιά. Η κύρια τροφή του είναι οι προνύμφες σφηκών και μελισσών που ξεθάβει, μαζί με τις φωλιές, από το χώμα. Το πολύ πυκνό φτέρωμα στο πρόσωπο τον προστατεύει από τα τσιμπήματά τους. Τρώει επίσης και άλλα έντομα αλλά δεν λέει όχι και στα φρούτα.
Αναπαραγωγή
Φωλιάζει σε δέντρα την περίοδο Απρίλιο - Μάιο όπου γεννά 2 αυγά τα οποία επωάζει για 30-37 ημέρες. Τα νεαρά πτερώνονται μετά από 45 ημέρες ενώ η περίοδος της επιστροφής στις περιοχές διαχείμασης ξεκινά στην από τα μέσα Αυγούστου μέχρι τα μέσα Οκτώβρη.
Πως θα τον αναγνωρίσουμε: Το σώμα του είναι λεπτό και τα πόδια αδύνατα. Το κεφάλι είναι πολύ μικρό, ενώ ο λαιμός είναι μακρύς. Το μικρό τεφρωπό κεφάλι του μοιάζει με του Περιστεριού και στηρίζεται σε σχετικά μακρύ λαιμό. Το φτέρωμά του ποικίλλει: το πάνω μέρος είναι σκουροκάστανο με αχνές λευκές πιτσιλιές ενώ το κάτω μέρος έχει έντονες σκοτεινοκάστανες κηλίδες και μερικές φορές είναι τελείως καστανό. Τα μάτια του είναι κιτρινωπά και η μακριά ουρά του έχει μια σκούρα ράβδωση και δύο στενότερες κοντά στη βάση. Τα ανήλικα έχουν συχνά κρεμ αποχρώσεις στο κεφάλι και ραβδωτές καφετιές γραμμές στο κάτω μέρος.
Περνίνες (Perninae)
Ο κυριότερος αντιπρόσωπος της υποοικογένειας αυτής είναι ο μελιέρακας,που ονομάστηκε έτσι επειδή τρέφεται βασικά με τις προνύμφες των μελισσών. Τα πουλιά αυτά τρέφονται με διάφορα τρωκτικά και έντομα και ζουν μεμονωμένα, εκτός από την περίοδο της μετανάστευσης, οπότε συγκεντρώνονται σε σμήνη. Το θηλυκό γεννά 2 με 3 αβγά, τα οποία κλωσσάει χωρίς τη βοήθεια του αρσενικού για περίπου έναν μήνα.
Πιθανές απειλές. Η καταστροφή των ανοικτών δρυοδασών και γενικά η μείωση των ανοικτών λιβαδιών περιορίζει σταδιακά τις περιοχές διατροφής του είδους. Ο πληθυσμός του εκτιμάται σε 110.000-160.000 ζευγάρια και θεωρείται πως αποτελεί και το 75% του παγκόσμιου πληθυσμού (BirdLife International 2004). Στην Ελλάδα το είδος παρουσιάζει ευρεία κατανομή αν και τα περισσότερα ζευγάρια ενδημούν σε Στερεά Ελλάδα, Μακεδονία και Θράκη. Ο συνολικός αριθμός ζευγαριών του είδους στην χώρα μας υπολογίζεται σε 1.000-2.000.Ο κυριότερος αντιπρόσωπος της υποοικογένειας αυτής είναι ο μελιέρακας,που ονομάστηκε έτσι επειδή τρέφεται βασικά με τις προνύμφες των μελισσών. Τα πουλιά αυτά τρέφονται με διάφορα τρωκτικά και έντομα και ζουν μεμονωμένα, εκτός από την περίοδο της μετανάστευσης, οπότε συγκεντρώνονται σε σμήνη. Το θηλυκό γεννά 2 με 3 αβγά, τα οποία κλωσσάει χωρίς τη βοήθεια του αρσενικού για περίπου έναν μήνα.
Το όνομα του προέρχεται από την Ελληνική λέξη Πέρνης, που ο Αριστοτέλης χρησιμοποιούσε ως συνώνυμο του αρπακτικού πτηνού, και την Λατινική λέξη apivorus που σημαίνει μελισσοφάγος.
